So little time!

Είμαι πτώμα και δεν προλαβαίνω!

Πότε γράφετε εσείς; Εννοώ πραγματικά, έχετε βρει κάποιο χρόνο, κάποια ώρα που την αφιερώνετε στο μπλογκ σας no matter what? Και που την βρήκατε; Πείτε μου το μυστικό!

Το καθημερινό πρόγραμμα σ' εμάς έχει ξύπνημα στις 7.30, ετοιμασία φραουλοπλάσματος για σχολείο, παράδοση στο σχολικό, ετοιμασία δική μου για δουλειά, επιστροφή στο σπίτι λίγο πριν τις 7, λίγο παιχνίδι κι αγκαλιές, τα -απολύτως- βασικά του σπιτιού, μπάνιο, ανάγνωση παραμυθιών, ύπνο φραουλοπλάσματος γύρω στις 9.30 (στην καλύτερη) και μετά τι να πρωτοκάνει κάποιος;

Και ερωτώ, πότε θα διαβάσω έστω ένα από τα τόσα βιβλία που θέλω, πότε θα δω καμιά ταινία, πότε θα δω τις φίλες μου, πότε θα κάνω μαλλάκι, νυχάκι, πότε θα δω τον "Χιού"; (new entry, θα τα πούμε άλλη φορά). Θα μου πεις τώρα θες και φλερτάκια κ αγαπούλες η -single- μάνα, καλά να πάθεις, τρέχα...

Και μοίρασε το χρόνο σε 23.000 κομμάτια και δούλεψε και τις τύψεις σου που κατάφερες να πας για ένα καφέ μια Κυριακή σαν άνθρωπος (ένα τρίωρο, μην φανταστείς) και γύρισες και βρήκες το φραουλόπλασμα κολλημμένο στην πόρτα να περιμένει να πάει κούνιες.

Δύσκολη πίστα το single mum dating. Η δυσκολία του single mum και του dating αυξάνεται εκθετικά με το συνδυασμό. 

Δύσκολο και για τον Χιού βέβαια, να τα λέμε κι αυτά. Κάποιος που δεν είναι γονιός έχει μια δυσκολία να αντιληφθεί βασικά θέματα που απασχολούν την μητέρα ενός τρίχρονου (προφανώς κάνει ό,τι μπορεί ο άνθρωπος εξού και η αναφορά του).

Κατά τα λοιπά η υπέροχη, λατρεμένη κόρη μου, με τρελαίνει με ατάκες, νάζια και καμώματα στις καλές της, με νεύρα και τσιρίδες στις κακές της, τρώει ακατάπαυστα από την στιγμή που πήγε στον παιδικό, κάνει φοβερές χορογραφίες στο "I like to move it", μάλλον θέλει κατοικίδιο γιατί τις τελευταίες μέρες πάει βόλτα το σίδερο για τα μαλλιά από το καλώδιο και λέει ότι είναι σκυλάκι της και (ακολουθεί κουκουβάγισμα) η δασκάλα της στον παιδικό μου είπε ότι είναι πολύ κοινωνική, συνεργάσιμη και ανεξάρτητη, τόσο που νόμιζε ότι σίγουρα έχει μεγαλύτερα αδερφάκια!

Σας φιλώ και πάω να συνεχίσω τα υπόλοιπα!

Αυτό το καλοκαίρι!

Και τι δεν είχε αυτό το καλοκαίρι!

Βόλτες, μπάνια, φαγητά και ποτά. Κυρίως ποτά. Και μια υπέροχη φωτιά στην παραλία!

Φιλενάδες αγαπημένες, γυναικοπαρέες και ατέλειωτες συζητήσεις και αναλύσεις και φιλοσοφίες σε συναντήσεις για καφέ που τέλειωσαν με καφέ το επόμενο πρωί.

Φίλους και φίλες που ήρθαν από μακριά για να μας συναντήσουν και μου έδωσαν τόσο μεγάλη χαρά!

Πολλές (για τα μέτρα μας) μέρες με τα αδερφάκια μου, ειδικά με τον μονάκριβο μας, που τόσο μου είχε λείψει!

Πολύ πάρα πολύ χρόνο μακριά από το φραουλόπλασμα (που έκανε long vacations με τον χερφάδερ). Μου έλειψε αλλά νομίζω ότι ήταν το καλύτερο για εκείνη υπό τις περιστάσεις, και τελικά μου έκανε και μένα καλό όλος αυτός ο διαθέσιμος χρόνος.

Είχε δυο μέρες όλες κι όλες στο αγαπημένο νησάκι, ταξίδι με το πλοίο το πρωί και κατευθείαν γραφείο. Και μια παρέα τόσο απίθανη ώστε να μείνει η ατάκα «ποιοι είμαστε, που είμαστε, με ποιους είμαστε;»

Και μετά είχε τρελές αγάπες με το φραουλόπλασμα και πολλές οικογενειακές στιγμές, παγωτά, ποδήλατα, κούνιες και πλατεία.

Κι ακόμη ένα νησί, διαφορετικό αλλά όμορφο κι αυτό.

Είχε και συναυλίες, Μιλτάκο, Χαρούλη, Νατασούλα, όλοι τόσο αγαπημένοι!

Είχε και δύο απίστευτες βραδιές μεθυσιού και ξεσαλώματος.

Μια πριν το δεκαπενταύγουστο σε κλαμπάκι της παραλιακής να βρέχουμε ποδαράκια στην θάλασσα μετά το κλείσιμο και να τραβάμε βίντεο στο αυτοκίνητο στην επιστροφή με ηχητική υπόκρουση το «Είναι επικίνδυνα εδώ» (ναι του Χατζηγιάννη) σε ζωντανή/κυριολεκτική εκτέλεση.

Και μία σε κάτι μπουζούκια, στο τελευταίο μέρος στον κόσμο όπου περίμενα να υπάρχουν μπουζούκια ή καλύτερα να πάω σε μπουζούκια, όπου ο χρόνος είχε μείνει πίσω σε άλλη δεκαετία και οι άνθρωποι έσπαγαν πιάτα (ποτέ στην ζωή μου δεν είχα δει ξανά να σπάνε πιάτα σε μαγαζί, νόμιζα ότι αυτό γινόταν μόνο παλιά και στις ταινίες).

Τι ωραία που ήταν! 

Αυτά τα λίγα για αλλαγή κλίματος από το τελευταίο ποστ (ναι ξεθύμωσα)! Ας απολαύσουμε τον ήλιο και αυτό το σαββατοκύριακο κι ας είναι γεμάτος όλος ο χρόνος χαρούμενες στιγμές!

Παιδιά παντρεμένων γονιών.

Άλλα είχα σκοπό να γράψω, πολλά άλλα.

Τις τελευταίες μέρες το κλίμα και η διάθεση μου δεν τα σηκώνουν. Ή άλλες φορές δεν βρίσκω τις λέξεις να εκφράσω αυτό που θέλω και ακόμα συχνότερα κάποιος γράφει αυτό που θα' θελα να πω, πολύ καλύτερα.

Όμως τώρα έχω θυμώσει.

Έχω θυμώσει γιατί δεν βρίσκω ένα βιβλίο της προκοπής στα ελληνικά που να μιλάει για το διαζύγιο σαν να μιλάει για κανονικούς ανθρώπους, που ξέρεις (ναι ναι breaking news) και πριν το διαζύγιο δεν ήταν απαραίτητα οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι, ούτε οι πιο κατάλληλοι γονείς.

Έχω θυμώσει γιατί η οικογένεια - βιτάμ απλώς δεν υπάρχει.

Έχω θυμώσει γιατί είναι υπέροχο να έχεις μια ευτυχισμένη οικογένεια αλλά (ναι θα σε σοκάρω πάλι το ξέρω) οικογένεια δεν είναι μόνο το σχήμα "μαμά - μπαμπάς - παιδί", οικογένεια είναι εκεί που νιώθεις ασφαλής και που σε αγαπούν.

Αλήθεια πόσοι άνθρωποι σας ρώτησαν "γιατί" όταν είπατε ότι παντρεύεστε; Είναι απίστευτο με πόση ευκολία οι άνθρωποι ρωτάνε "γιατί" όταν λες ότι έχεις χωρίσει.

Έχω θυμώσει γιατί κάθε λίγο θα πέσω πάνω σ' ένα δακρύβρεχτο κείμενο για παιδάκια με ραγισμένες καρδιές και μπαμπάδες που λείπουν.

Ενώ υπάρχουν άλλα παιδιά εκεί έξω που μεγαλώνουν με σοβαρότατα προβλήματα, σε απίστευτα δυσλειτουργικές οικογένειες, παιδιά ανθρώπων άρρωστων, παιδιά απατεώνων, κάφρων, κλεφτών, ρατσιστών, δολοφόνων. Παιδιά παντρεμένων γονιών. Μπορεί γι' αυτά τα παιδιά να μην υπάρχουν -ακόμα- οι αντίστοιχες έρευνες, στατιστικές κλπ για την εξέλιξη την ζωή τους. Σ' αυτό τα παιδιά χωρισμένων γονιών προηγούνται, έχουν μελετηθεί και ταξινομηθεί. Αλλά δεν θέλει και πολύ μυαλό.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πιάσεις τον εαυτό σου να "ανησυχεί" ή ακόμα και να ψευτοσυγκινείται για το δικό μου παιδί, που είναι και θα είναι πάντα ένα παιδί χωρισμένων γονιών, σκέψου λίγο αυτά τα παιδιά, τα παιδιά παντρεμένων γονιών. Μερικά παιδιά που δηλητηριάζονται καθημερινά από ψέματα, φόβους, μίση και δόγματα. Και που κάποια απ' αυτά τελικά στιγματίζονται για πάντα.

Γιατί ό,τι κάνουμε έχει επίπτωση στα παιδιά μας. Το τι άνθρωποι είμαστε έχει επίπτωση στα παιδιά μας. Και το τι άνθρωποι είμαστε πολύ λίγο έχει να κάνει με το αν είμαστε παντρεμένοι ή όχι.

Εδώ είμαι (review -preview and promo)

Αράχνιασε το σπιτάκι μου και θέλει φροντίδα, στοργή και χρόνο.

Τρέχουν όλα, τρέχω κι εγώ μαζί τους. Πολλά καινούργια πράγματα, πολλές αλλαγές...πρέπει πρώτα να τα ζήσουμε και μετά να τα γράψουμε.

Γι' αυτό απέχω, να κάτσει λίγο η σκόνη, να περάσει η φούρια και να (σας) τα πω.

Να γράψω για ένα παράξενο, γεμάτο, έντονο καλοκαίρι,για ένα "πρώτο ραντεβού", για την αρχή της υπέροχης φραουλένιας μικρής μου στον παιδικό σταθμό!

Έρχονται με την σειρά τους!

Σας διαβάζω όλους όπως πάντα και μου' χει λείψει αυτή η γειτονιά!

Καινούργια αρχή!

Επιστροφή στην Αθήνα, μετά από μια δεκαετία.

Καινούργια πόλη, καινούργια δουλειά, καινούργιο σπίτι.

Το τελευταίο διάστημα είχε πολύ τρέξιμο, πακετάρισμα, ξεπακετάρισμα, κούτες, βαλίτσες και μεταφορικές.

Είχε και πολύ έντονες στιγμές. Αποχαιρετισμούς με ανθρώπους που για χρόνια ήταν στην καθημερινότητα μου και που κάποιους απ' αυτούς ίσως δεν ξαναδώ ποτέ. Συγκινήσεις, κλάματα, αγκαλιές, ευχές και υποσχέσεις "δεν θα χαθούμε".

Είχε μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό και ανακούφιση που ξαναβρήκα τους ανθρώπους που αγαπώ, που είμαι πια κοντά σε γονείς, αδέρφια, ξαδέρφια, κολλητές! Και είναι όλοι εδώ δίπλα μας, με αγάπη, αγκαλιές, χαμόγελα και καλωσορίσματα!

Το μικρό φραουλάκι ζει τις αλλαγές με αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα ή τουλάχιστον έτσι δείχνει. Πιστεύω νιώθει ότι είμαι κι εγώ χαρούμενη και ήρεμη. Αναφέρει τους φίλους της αλλά δεν ζητάει να τους δει. Το ίδιο και τον χερφάδερ. 

Ζούμε πια σε μεγάλη απόσταση που δεν επιτρέπει συχνές συναντήσεις και που θα κάνει τα διαστήματα απουσίας αρκετά μεγάλα. Αυτό ήταν η μοναδική μου επιφύλαξη στο να επιστρέψουμε στην Αθήνα και παραμένει το κυριότερο άγχος μου. Μετριάζει την χαρά μου η σκέψη πως με την δική μου επιλογή να επιστρέψουμε στερώ από την μικρή την συχνή επαφή με τον μπαμπά της. Σύντομα θα τον επισκεφτεί και λόγω του καλοκαιριού, των διακοπών και των συνθηκών με τις δουλειές μας θα μείνει μαζί του για πολύ καιρό. Ίσως για ένα μήνα. Από την μια δεν ξέρω αν αντέχω τόσο καιρό μακριά της, από την άλλη έχει ήδη ένα μήνα να δει τον μπαμπά της και σκέφτομαι ότι το έχει και αυτό ανάγκη. Πως είναι καλύτερα για εκείνη να περάσει αυτό το διάστημα με έναν γονιό παρά με παππούδες και γιαγιάδες το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Πως μετά δεν ξέρουμε ακόμη πότε θα τον ξαναδεί.

Όπως και να το κάνουμε δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να έχουν χωρίσει οι γονείς σου. Το να ζουν και πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο, επιτείνει κάπως την δυσκολία και δημιουργεί διάφορα πρακτικά ζητήματα. Ελπίζω με καλή διάθεση, φροντίδα και βοήθεια για το πως πρέπει να χειριστώ συγκεκριμένα θέματα να πάνε όλα καλά και να παραμείνει όσο γίνεται χαμογελαστό και ανέμελο το φραουλάκι.

Κι ακόμα κάτι: 

(1) Αυτά ήταν τα νέα μας και οι λόγοι παραμέλησης του μπλογκακίου, αν συνεργαστεί και ο πάροχος του ιντερνετ θα είμαι πιο τυπική στο εξής.

(2) Μαζί με όλα αυτά ψάχνουμε και παιδικό σταθμό για το Σεπτέμβρη. Ένα χώρο που να νιώθει ασφαλής και χαρούμενη όσο θα είμαι στην δουλειά. 

Με φόρα!

Λατρεμένοι αναγνώστες, φίλοι και γείτονες,

Χρόνια πολλά σε όλους με μεγάλη καθυστέρηση!

Μαζί με το Πάσχα συνέπεσαν τόσα πολλά που δεν μου αφήνουν χρόνο προς το παρόν να γράψω ή να σχολιάσω, εξακολουθώ όμως να διαβάζω τις αναρτήσεις στην γειτονιά, όπως πάντα.

Πριν λίγο καιρό έγραφα για αλλαγές.

Αυτές που συμβαίνουν όμως δεν μπορούσα να τις φανταστώ.

Είναι που καμιά φορά το σύμπαν έχει κέφια και την κατάλληλη στιγμή συμβαίνουν και κουμπώνουν όλα με ένα τρόπο σχεδόν μαγικό!

Θα λείψω ακόμα λίγο και θα επανέλθω με τα νέα μας!

Σας φιλώ και σας αφιερώνω την μουσική υπόκρουση των ημερών!

Μια λιακάδα αξίζει σε όλους μας!

Κι ακόμα κάτι: 

(1) Μ΄αυτά και μ' εκείνα δεν πρόλαβα να κάνω ούτε την "ελεύθερη πτώση", δόλιε Κέβιν, δεν ήταν γραφτό χρυσέ μου.

Πώς;

Καμιά φορά απορώ ακόμα πως έγινε έτσι η ζωή μου. 

Πώς γίνεται να φέρεσαι έτσι σε έναν άνθρωπο που υποτίθεται πως αγαπούσες; Πώς γίνεται ο εγωισμός σου να είναι πάνω ακόμα και από το ίδιο σου το παιδί. Πώς γίνεται να φέρεσαι σαν να μισείς ή σαν να θες να εκδικηθείς έναν άνθρωπο που το παιδί σου λατρεύει;

Πώς γίνεται να υπερασπιστείς την θέση σου, τα πιστεύω σου, την ηρεμία και τον ζωτικό σου χώρο χωρίς να πέσεις σε επίπεδα που μόνο απέχθεια προκαλούν;

Πώς μπορεί μια μητέρα, ένας γονιός να δεχτεί ότι δεν θα έχει λόγο σε αποφάσεις, συμπεριφορές και εικόνες που θεωρεί ότι προβληματίζουν, πληγώνουν ή βλάπτουν το παιδί του. Επειδή συμβαίνουν σε ένα άλλο σπίτι, σε ώρες που το παιδί είναι υπό την ευθύνη του άλλου γονιού.

Πώς γίνεται να υψώσεις τοίχη και άμυνες χωρίς να γίνεις σκληρός, άδικος και απάνθρωπος;

Πώς σταματάς κάποιον που η έπαρση του δεν έχει όριο; Πώς αμύνεσαι στο παράλογο; Πώς αντιδράς όταν κάποιος αποφασίζει, διατάζει ή εκβιάζει;

Πόσα κομμάτια της ζωής σου, πόσα χρόνια του χρόνου σου, πόσες αντοχές και πόσα αποθέματα μπορείς να θυσιάσεις;

Πώς γίνεται να παντρεύτηκες έναν άνθρωπο που σκέφτεται και συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο; Ήταν πάντα; Έγινε; Δεν το έβλεπες; Και αυτό τι λέει για σένα; Πώς γίνεται να έκανες παιδί με έναν άνθρωπο που μπορεί να μην είναι μόνο έτσι αλλά σίγουρα είναι και έτσι;

Πώς προφυλάσσεις το παιδί από όλα αυτά; Πώς κάνεις το διαζύγιο όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνο για ένα μικρό φραουλάκι που δεν φταίει σε τίποτα, που λατρεύει τον χερφάδερ που με τίποτα δεν της αξίζει να είναι και να γίνεται όπλο σε μια διαμάχη τόσο άκαιρη και άσκοπη;

Πώς αποφεύγεις να επαναλάβεις όσα έζησες και σε πόνεσαν πολύ; Πώς να εξηγήσεις και πως να δικαιολογηθείς σε ένα μικρό παιδί για το ότι οι γονείς του, το αγαπούν μεν, αλλά δεν είναι καν σε θέση πολλές φορές να συνεννοηθούν μεταξύ τους για πράγματα απλά. Πώς σταματάς να αναλαμβάνεις την ευθύνη για τον κακό εαυτό του άλλου; Πώς σταματάς να νιώθεις τύψεις και ενοχές για όσα έγιναν, πώς σταματάς να φοβάσαι όσα θα γίνουν; 

Πώς βρίσκεις το κουράγιο και την δύναμη να αντέξεις το κόστος, να αγωνιστείς, να σταματήσεις την υποχωρητικότητα πριν γίνει θυματοποίηση; Πώς ταυτόχρονα καταφέρνεις να ανταπεξέλθεις στα καθημερινά, να πας στην δουλειά σου, να παίξεις με το παιδί σου, να μαγειρέψεις, να φροντίσεις τον εαυτό σου, το παιδί σου και το σπίτι σου;

Πίστευα πως τα είχαμε αφήσει πίσω όλα αυτά. Έκανα ό,τι καλύτερο ήξερα και μπορούσα για να τα αφήσουμε πίσω. Με μόνο κίνητρο να είναι χαμογελαστό το φραουλάκι. Να μπορεί να γιορτάσει τα γενέθλια της και με τους δύο γονείς της. Να μεγαλώσει όσο το δυνατόν πιο όμορφα. Να μην ακούσει ποτέ κατηγορίες, ούτε και υπονοούμενα. Να μην φοβηθεί ποτέ ότι οι γονείς της δεν μιλάνε καν μεταξύ τους. Να μην νιώσει ποτέ ότι είναι εχθροί. Να μην αγχωθεί στην γιορτή του σχολείου, στην ορκομωσία ή στον γάμο της αν θα καταφέρουν να παρευρεθούν πολιτισμένα στον ίδιο χώρο. Έχω κάνει αμέτρητες υποχωρήσεις και άπειρη υπομονή για να μην συμβεί τίποτα απ' όλα αυτά. Γιατί όλα αυτά τα έχω ζήσει και ξέρω πως είναι.

Όμως δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ να δεχτώ πλέον καμία βια λεκτική ή ψυχολογική, δεν μπορώ να κάνω ούτε μισό βήμα πίσω ακόμα, δεν μπορώ να μην δώσω σημασία, να προσπεράσω ή να ξεχάσω. Κυρίως δεν μπορώ να αναλάβω εγώ όλη την ευθύνη που δεν μεγαλώνει το παιδί μου όπως θα ήθελα και όπως θεωρώ ότι της αξίζει. Δεν μπορώ να την προστατεύσω άλλο υποχωρώντας. 

Μικρό φραουλάκι σ' αγαπώ, σου ζητάω συγνώμη και ελπίζω να καταλάβεις. Να ξέρεις και να θυμάσαι πάντα ότι ποτέ και για τίποτα απ' όλα αυτά δεν έφταιξες εσύ.

Κι ακόμα κάτι:

1) Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση. Τα δυσάρεστα όμως διαδέχονται τα ευχάριστα και η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα.

2) Εδώ και θα γελάμε και θα κλαίμε, όπως και στην ζωή.

Πάμε να κάνουμε ελεύθερη πτώση από ελικόπτερο;

Αυτή δεν είναι μια typical μαμαδοανάρτηση σε typical μαμαδομπλογκ.

Όχι ότι είμαι typical μαμά γενικότερα αλλά σε προειδοποίησα.

Επίσης αυτό δεν μπλογκ για να έχει ημερολόγιο η φράουλα, αλλά για τις δικές μου αναμνήσεις.Το αν θα το διαβάσει ποτέ θα αποφασιστεί σε ένα πολύ μακρινό μέλλον.

Στο θέμα μας τώρα.

Έστω ότι είσαι στα τριάντα και, single μετά από ένα γάμο, με παιδάκι. Με ερωτικό παρελθόν πλατωνικού επιπέδου πριν τον χερφάδερ. Μετά τον χερφάδερ έχεις μια ιστορία να πεις η γυναίκα (αυτήν την κρατάμε για άλλη-ες αναρτήσεις ή κανένα άρλεκιν), όμως επί της ουσίας είσαι "εκτός αγοράς" για πάρα πάρα πολλά χρόνια. 

Εξακολουθείς όμως να είσαι μια νέα γυναίκα και να έχεις ανάγκες. Για συντροφικότητα, παρεούλα, τρυφερότητα, αποδοχή. Και για σεξ φυσικά.

Πώς παίζεται το παιχνίδι το 2013; Για να ακριβολογούμε δεν ξέρω και πως παιζόταν ακριβώς ούτε το 2003 ούτε παλιότερα καθώς γνώρισα τον χερφάδερ πολύ μικρή και δεν μπορώ να ανατρέξω σε προγενέστερες εμπειρίες.

Προς το παρόν πέρα από λίγο, χαλαρό φλερτάκι σε εξορμήσεις μου στην πρωτεύουσα, δεν έχει συμβεί τίποτα. Η κοινωνική μου ζωή εδώ που μένουμε έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα post divorce οπότε έξοδοι, γνωριμίες κλπ είναι πολύ περιορισμένες. 

Να μην τα πολυλογώ πριν λίγες μέρες γνώρισα μέσω μιας φίλης έναν τύπο, ας τον λέμε "Κέβιν". Ο Κέβιν (δεν είναι ξένος ο άνθρωπος αλλά το Κέβιν μου φάνηκε καλύτερο από το Μήτσος που μου΄ρθε πρώτο) λοιπόν είναι ψηλός και σχετικά εμφανίσιμος θα έλεγα (είμαι και λίγο ξινή μ'αυτά, για να πώ ωραίος πρέπει να είναι πραγματικά και πάρα πολύ ωραίος κάποιος- I know I have high standards and working on it). Οι πληροφορίες μου περιορίζονται στο ότι είναι γύρω στα σαράντα, εργένης και άνοιγε το στόμα του χωρίς να πετάει βατράχια. Δεν είπε και κάτι συγκλονιστικό βέβαια αλλά οκ. Και στο τέλος της βραδιάς αφού έχουμε πιει, χαζολογήσει, γελάσει και λοιπά, ο Κέβιν προτείνει "να ξαναβρεθούμε να πιούμε ένα καφέ".

Και σκέφτομαι εγώ η άσχετη. Αυτό είναι τύπου "ραντεβού"; Αν είναι θέλω να πάω; Πότε δεν έχω την φράουλα; Τι θα φορέσω; Που θα πάμε; Τι θα λέμε; Μήπως να μην πάω; Άσε δεν είμαι εγώ για τέτοια τώρα. Αφού δεν μ'άρεσε και πολύ. Ναι αλλά θα μείνω με την περιέργεια; Μπορεί ο άνθρωπος να το' πε από ευγένεια. Μήπως θέλει τίποτα επαγγελματικό να συζητήσουμε; Αυτά στο περίπου σε χρόνο κάποιων δευτερολέπτων. Ευτυχώς η φίλη μου επενέβη την κατάλληλη στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο και κανόνισε να βρεθούμε τελικά εντός της εβδομάδας πάλι όλοι μαζί για ένα καφέ.

Οπότε δεν είναι ραντεβού, αλλά, από την φίλη μου έμαθα εκ των υστέρων, ότι αυτή ήταν η πρόθεση. Εκτός του ότι και η λέξη ραντεβού ακούγεται μπανάλ και παράξενη (δεν έχει αλλάξει όνομα, έτσι;) εγώ αρχικά αγχώθηκα και στην συνέχεια γέλασα πολύ με τον εαυτό μου και την αντίδραση μου. Γιατί εκείνος ο καφές ακούστηκε στο περίπου σαν "πάμε να κάνουμε ελεύθερη πτώση από ελικόπτερο;" Τέλοσπαντων θα πάμε και θα δούμε. Ήθελα όμως να το γράψω για να το θυμάται ο μελλοντικός εαυτός μου. 

Και ακόμα κάτι:

(1) Για να κάτσει μια εργαζόμενη single mum σαν κι εμένα το πρώτο μετά από τέσσερα Σάββατα που είχε χωρίς την φράουλα με πολλές στιβαγμένες υποχρεώσεις και δουλειές, να παρακολουθεί ολημερίς live-streaming σημαίνει ότι αυτό που έβλεπε ήταν αληθινό, καλοδουλεμένο, πρωτότυπο, εμπνευστικό, συγκινητικό! Μέχρι και streching με την Πετρουλάκη έκανα. Μπράβο σε όλη την ομάδα των Ψηφιακών Γειτονιών και σε κάθε έναν από τους γείτονες που δούλεψε, μίλησε ή παρευρέθηκε! Είστε ένας ένας ξεχωριστά υπέροχοι και όλοι μαζί μια υπόσχεση για ακόμα καλύτερα πράγματα.

(2) Μελλοντικέ εαυτέ όταν κάποτε επιστρέψεις να διαβάσεις αυτήν την ανάρτηση να θυμάσαι ότι το σεξ πρωτή φορά με άλλον μετά από δεκαετή σχέση ήταν απείρως πιο αγχωτικό από το σεξ πρώτη φορά.

(3) Λατρεμένο φραουλόπλασμα αν είσαι περίπου 25 χρονών και διαβάσεις αυτή την ανάρτηση σε προειδοποιώ θα έχει κι άλλες ανάλογου ύφους και περιεχομένου, κλείστο τώρα, θα βάλει η μανούλα ετικέτα "fraulicius" για να ξέρεις που να περιοριστείς. Σε αγαπώ ατελείωτα.

(4)Κέβιν και τυχόν άλλοι που θα αναφερθείτε με ξενικά ονόματα, whatever you say or do can and will be blogged about. 

Χρωμοσελίδες για μεγάλα παιδιά!

Το περασμένο καλοκαίρι ανάμεσα σε πολλά πολλά πολλά άλλα πήγα σε ένα ημερήσιο βιωματικό σεμινάριο χρωματοθεραπείας.

Ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Έγινε σε ένα αγροτουριστικό κατάλυμα σε ένα χωριουδάκι, οπότε για να είμαστε στις 8 το πρωί στην "τάξη" πήγαμε από το προηγούμενο βράδυ. Ναι δεν πήγα μόνη μου, έσυρα κυριολεκτικά μαζί μου μια φίλη μου κ εκείνη έσυρε μαζί της ακόμα ένα φίλο της, ο οποίος τελικά ήταν και ο μόνος εκπρόσωπος του φύλου του στο σεμινάριο, προς μεγάλη του χαρά, αφού τον είχαμε στα ώπα ώπα!

Βρεθήκαμε λοιπόν πρωί πρωί οκτώ γυναίκες και ένας άντρας σε μια μικρή αίθουσα με την χρωματοθεραπεύτρια. Καταλάβαμε εκεί πως οι υπόλοιπες πέντε γνωρίζονταν μεταξύ τους και είχαν παρακολουθήσει κι άλλα τέτοια σεμινάρια και εκδηλώσεις με την ίδια θεραπεύτρια, όμως ενταχθήκαμε κ εμείς απόλυτα στην ομάδα απευθείας. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πόσα πράγματα μπορείς να μοιραστείς με εντελώς άγνωστους μέσα σε μια μέρα. Η έκπληξη ήταν ότι κάποια στιγμή προστέθηκε στην παρέα και μια μουσικοθεραπεύτρια (αν το λέω καλά), μια πολύ ταλαντούχα κοπέλα η οποία μας έπεισε δέκα το πρωί να τραγουδάμε παραδοσιακά τραγούδια παίζοντας διάφορα κρουστά και τελικά να χορεύουμε πανευτυχείς! 

Πέρα από το θεωρητικό κομμάτι, για το τι είναι χρωματοθεραπεία, και αφού ρίξαμε και το χορό μας, κάναμε διάφορες ασκήσεις και δοκιμές με τα χρώματα και έναν πολύ χαλαρωτικό διαλογισμό (αν δεν ξέρεις τι είναι μην αγχωθείς, θα στα πω σιγά σιγά αυτά, κράτα ότι είναι πολύ ωραίο πράγμα). 

Δύο από τις ασκήσεις ήταν να χρωματίσουμε μια περίεργη χρωμοσελίδα για μεγάλα παιδιά με ομόκεντρους κύκλους και στην συνέχεια μια δεύτερη χρωμοσελίδα χωρισμένη σε οκτώ τμήματα με δύο κύκλους στο καθένα.

Όπως μας εξήγησε οι ομόκεντροι κύκλοι ήταν η άσκηση που αποκάλυπτε την συναισθηματική μας κατάσταση εκείνη την στιγμή, ανάλογα με τα χρώματα που ο καθένας επέλεξε να τους χρωματίσει. 

Στην άσκηση με τους μικρούς κύκλους μας ζήτησε κάθε τμήμα της σελίδας να αφορά έναν άνθρωπο ή έναν συγκεκριμένο τομέα στην ζωή μας, χωρίς να αναφέρουμε ποιον.

Η ανάλυση της εκ των υστέρων ήταν ιδιαίτερα εύστοχη και ακόμα και οι πιο δύσπιστοι από μας αναγνωρίσαμε κοινά μοτίβα στα χρώματα που χρησιμοποιήσαμε για συγκεκριμένες σχέσεις, όπως για παράδειγμα ότι όλες οι μαμάδες χρησιμοποιήσαμε ροζ στους κύκλους που ήταν για τα παιδιά μας. Όχι μόνο ροζ, όχι όλες τον ίδιο τόνο αλλά πάντως όλες ροζ.

Ήταν η πρώτη φορά μετά τα παιδικά μου χρόνια που χρωμάτισα μια σελίδα. Δεν είχα ποτέ κλίση στην ζωγραφική αλλά αυτό ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό. Και με τα άπειρα μολύβια που είχαμε στην διάθεση μας ήταν πολύ χαλαρωτική η διαδικασία να διαλέξεις και να συνδυάσεις τις αποχρώσεις.

Δεν ξέρω αν νιώθει το ίδιο και η φράουλα τις ατέλειωτες ώρες που περνάει ζωγραφίζοντας, αλλά έκτοτε βλέπω και την δική της ζωγραφική λίγο διαφορετικά.

Τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά γιατί τώρα περνάμε την φάση "μαμά να ζωγραφίσουμε μαζί", που σημαίνει ότι πρέπει να κάθομαι δίπλα της και να ζωγραφίζω και εγώ με ό,τι επιλέξει, συνήθως μολύβια ή νερομπογιές. 

Και επειδή όπως είπα ήδη ακόμα και το να ζωγραφίσω ένα λουλούδι και μια πεταλουδίτσα είναι για μένα έργο τέχνης, δεν μου βγαίνει καθόλου η ζωγραφική σε λευκό χαρτί, άρχισα ξανά μόνο να χρωματίζω έτοιμες χρωμοσελίδες, για μεγάλα παιδιά όμως!

Όπως αυτές

via

via

via

Τυπώνω λοιπόν φραουλίτσες, ντόρες, λουλουδάκια και τα συναφή για το φραουλίνι, τυπώνω και τα δικά μου και ζωγραφίζουμε μαμά και κόρη.

Αν ακούτε κ εσείς το "μαμά μαζί να ζωγραφίσουμε" δοκιμάστε το. Δοκιμάστε το επίσης αν θέλετε να χαλαρώσετε, βοηθάει!

Κι ακόμα κάτι:

(1) Να ευχηθώ καλή επιτυχία στις Ψηφιακές Γειτονιές και από δω! Να περάσετε υπέροχα και να θυμάστε ότι όσοι δεν θα είμαστε εκεί θα ανυπομονούμε για τις αναρτήσεις σας!

(2) H επιχείρηση bikini πάει πολύ καλά, υγιεινή διατροφή και περπάτημα και κομμωτήριο, πραγματικά άλλαξε η διάθεση μου!

Επιχείρηση bikini!

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν διάφορα και το άγχος είναι καθημερινό και εντεινόμενο.

Συζητήσεις, αναλύσεις, υποθέσεις, σενάρια επί χάρτου, μάταια σε μεγάλο βαθμό γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι, να επιταχύνω, να επιβραδύνω ή να επηρεάσω τις όποιες εξελίξεις, δεν ξέρω καν αν τελικά θα υπάρχουν εξελίξεις και μου απομένει μόνη η αναμονή και η υπομονή.

Όμως βαρέθηκα. Δεν μπορώ άλλο να συζητάω για τίποτα από αυτά.

Και αποφάσισα ότι θα κάνω διάλειμμα από όλες τις αναλυτικές, ψυχαναλυτικές, βαθυστόχαστες, διεισδυτικές συζητήσεις και σκέψεις και θα το ρίξω στην ανεμελιά και στην επιφάνεια.

Ενημέρωσα και τις φιλενάδες μου ότι τα επιτρεπόμενα θέματα συζήτησης το επόμενο διάστημα και μέχρι να ηρεμήσει το κεφαλάκι μου, είναι κιλά, τρίχες, νύχια.

Οι αναζητήσεις μου αυτό το διάστημα θα αφορούν το θέμα "δίαιτα", τα σενάρια που θα κάνω θα έχουν κεντρικό θέμα αν με προτιμώ ξανθιά ή κοκκινομάλλα, οι απορίες μου θα αφορούν την καλύτερη μέθοδο αποτρίχωσης και η μόνη μάχη που θα δώσω θα είναι αυτή ενάντια στην κυτταρίτιδα!

Τουλάχιστον μέχρι να περάσει αυτός ο μήνας, να ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο και το μυαλό μου.

Είναι παράξενος μήνας ο Απρίλιος. Συνήθως περνάει νερό με τις δυο εβδομάδες πριν και μετά το Πάσχα να τον γεμίζουν. Όχι όμως φέτος. Αυτό σκεφτόμουν το σαββατοκύριακο και  μέσα από έναν φαινομενικά άσχετο συνειρμό διαπίστωσα ότι πολύ σημαντικά γεγονότα στην ζωή μου συνέβησαν Απρίλιο. Εδώ ολόκληρη "Σιδηρά Κυρία" και δεν τον άντεξε τον μήνα, πόσο μάλλον εγώ.

Τον φετινό λοιπόν θα τον αφιερώσω στην επιχείρηση "bikini". Πραγματικά χρειάζεται και αυτή η πλευρά στην ζωή μας νομίζω. Η πλευρά που χαζεύει στο ίντερνετ κοψίματα μαλλιών, αναμιγνύει υλικά για χειροποίητες μάσκες ομορφιάς και προβληματίζεται για το χρώμα του μανό. Και που αγχώνεται μόνο για το αν το πράσινο παντελόνι της φραουλίτσας ταιριάζει με το κίτρινο μπλουζάκι και το τι χρώμα πρέπει να' ναι τα καινούργια της παπούτσια για να πηγαίνουν με περισσότερα ρουχαλάκια. Ναι είναι πολυτέλεια, έχω πλήρη συναίσθηση ότι είναι φοβερή πολυτέλεια να είναι τέτοιου είδους τα προβλήματα, ευχαριστώ γι' αυτό και το κάνω συνειδητά. Κι ας είναι διάλειμμα για λίγες μόνο στιγμές από τα άλλα, τα πολύ σοβαρότερα και δυσκολότερα που μας απασχολούν.

Σ' έβαλες στο πρόγραμμα;

via

Παρασκεύη σήμερα, η τελευταία εργάσιμη της εβδομάδας για τους περισσότερους, η μέρα που γίνονται τα σχέδια και τα πλάνα για το σαββατοκύριακο που θα ξημερώσει.

Δουλειές στο σπίτι που έμειναν μέσα στην βδομάδα, καθαρίσματα, μαγειρέματα, συναντήσεις με φίλους ίσως καμιά εκδρομούλα τώρα που η Άνοιξη είναι εδώ για τα καλά.

Παιχνίδι με τα παιδιά, διάβασμα για τα μεγαλύτερα παιδιά, κούνιες, πάρκα, παιδότοποι.

Για σένα θα βρεις λίγο χρόνο αυτό το σαββατοκύριακο; Θα βάλεις τον εαυτό σου και τις δικές σου ανάγκες στο πρόγραμμα;

Δεν είναι εγωιστικό, δεν σου στερεί χρόνο από τα παιδιά ή τον σύντροφο σου. Είναι απαραίτητο.

Για να δώσεις, πρέπει να φροντίσεις να έχεις.

Μήπως να πας επιτέλους κομμωτήριο; Να περιποιηθείς λίγο τον εαυτό σου ξεκινώντας από τα εξωτερικά και προφανή; Μαλλιά, νύχια, έστω ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο αντί για το ντουζ του τρίλεπτου;

Μια ώρα γυμναστική ή τρέξιμο ή περπάτημα;

Ένας καφές με μια φίλη που τόσο καιρό λες "να το κανονίσουμε" και όλο αναβάλλεις;

Σινεμά ίσως; Ναι μπορείς να πας και μόνη σου αν θες.

Ένα βιβλίο που αγόρασες πριν τόσο καιρό και δεν κατάφερες ως τώρα να ανοίξεις;

Μια κατασκεύη απλώς για την χαρά της δημιουργίας;

Κάτι από τα χιλιάδες πράγματα που έχεις καρφιτσώσει στο pinterest και θα' θελες κάποτε να δοκιμάσεις;

Τίποτα απ' όλα αυτά; Μια ώρα ταβανοθεραπείας; Εσύ, ο εαυτός σου, οι σκέψεις σου, να μπουν σε μια σειρά;

Χρειάζεσαι ένα διάλειμμα από το άγχος, το τρέξιμο, τις υποχρεώσεις.

Μπορείς να αφιερώσεις μία από τις σαρανταοχτώ ώρες του σαββατοκύριακου σε μια δική σου ανάγκη ή απόλαυση;

Λοιπόν, τι θα κάνεις για σένα αυτό το σαββατοκύριακο;

Ενθύμια (updated!)

Αναρωτιέμαι τι να κάνω τα ενθύμια του γάμου.

Το νυφικό ευτυχώς είχε ενοικιαστεί και δεν πιάνει χώρο σε καμία ντουλάπα.

Έχω όμως το δαχτυλίδι του λόγου (ναι μια παλιά εποχή που δίναμε λόγο ελπίζω να έχει εκλείψει το φαινόμενο), την βέρα μου, τα στέφανα και το άλμπουμ με τις φωτογραφίες.

Επίσης έχω δώρα πρώην πεθερικών κατά το έθιμο. 

Κανατοπότηρο και ασορτί ασημένιο δίσκο της εκκλησίας.

Α, έχω και τα δώρα του χερφάδερ. Αυτά που δεν μου άρεσαν και πολύ. Γιατί τα άλλα τα πιο του γούστου μου ή πιο χρήσιμα, έχουν φορεθεί, χρησιμοποιηθεί, αποσβεστεί τελοσπάντων.

Όταν μετακόμισα από την συζυγική κατοικία αναρωτιόμουν τι από αυτά έπρεπε καταρχήν να μετακομίσω. Εντάξει πήρα την βέρα μου, αλλά ας πούμε παίρνεις το ένα στέφανο (έτσι λέγεται;) Υπάρχει εγχειρίδιο καλών τρόπων - τύπου Ζαμπούνη - για αυτές τις περιπτώσεις; Πήρα και εγώ ό,τι είδα μπροστά μου, τη στεφανοθήκη με τα δύο στέφανα και το άλμπουμ του γάμου. Άφησα το dvd και τις φωτογραφίες από το ταξίδι του μέλιτος (ακόμα αναρωτιέμαι που τα είχα βολέψει!)

Αυτά τώρα είναι στο πιο ψηλό ράφι μιας ντουλάπας, μαζί με τα ενθύμια από τα πάρτυ που έκανα ή μου έκαναν οι φίλες μου πριν το γάμο (ναι ήταν περισσότερα από ένα, ναι είχαμε περάσει καταπληκτικά).

Μπήκε και η άνοιξη και είναι εποχή καθαρίσματος και ξεκαθαρίσματος. Λένε πως πρέπει να αδειάσουμε την ζωή μας από το παλιό για να έρθει το καινούργιο. Να κάνουμε χώρο, πνευματικά κυρίως αλλά γιατί όχι και υλικά. Όπως πετάμε ή χαρίζουμε τα παλιά ρούχα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν τι να τα κάνω όλα αυτά.

Στο εξωτερικό υπάρχουν λέει ειδικά site αφιερωμένα στην πώληση τέτοιων ενθυμίων. Πουλάς το μονόπετρο και την βέρα και πας ένα ταξιδάκι να ξελαμπικάρεις.

Πουλάς το ανυπέρβλητου κάλλους σετ σκουλαρίκια - βραχιόλι - περιδέραιο δώρο της πεθεράς και κάνεις μια διήμερη κούρα ομορφιάς σε σπα, πίνεις και την σαμπάνια στην υγειά της στο τσακίρ κέφι.

Η μια εκδοχή λοιπόν είναι να πουληθούν τα κοσμήματα. Μπορεί να μην μεταφραστούν σε ταξίδια και σπα, αλλά σίγουρα αξίζουν ένα ποσό σεβαστό και χρήσιμο.

Ψάχνοντας σχετικά βρήκα και την ιστορία μιας Νεοζηλανδής που κατασκεύασε λέει πύραυλο και εκτόξευσε την βέρα της στο διάστημα. Όπως εύστοχα αναφέρεται στο δημοσίευμα για κάποιους "καμία απόσταση δεν είναι αρκετή"

Η άλλη εκδοχή είναι να φυλαχθούν μαζί με τις φωτογραφίες και τα υπόλοιπα στο κουτί που είναι τώρα αιωνίως, ή τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσει το φραουλόπλασμα και να τα ανοίξει. Να τα φορέσει ίσως; Δεν ξέρω πόσο θα της αρέσει η vintage αισθητική τους μετά από 15-20 χρόνια. 

Θα έχουν άραγε οποιαδήποτε αξία ή σημασία για εκείνη; Δεν μπορώ να προβλέψω. Ίσως οι φωτογραφίες όμως αυτές υπάρχουν και ψηφιακά, δεν έχει τόση σημασία το άλμπουμ. 

Υπάρχει και η λύση να μεταφερθούν στο πατρικό. Να στοιβαχτούν μαζί με άλλα κουτιά αναμνήσεων, παιδικών και εφηβικών χρόνων, δικών μου και των αδερφών μου, μαζί με τα σχολικά μας βιβλία, τα παιδικά μας ρούχα, μαζί ίσως και με τα ενθύμια του γάμου των δικών μου γονιών. Το σπίτι εκείνο πλέον δεν κατοικείται μόνιμα από κανένα, είναι ολόκληρο μια αποθήκη αναμνήσεων. 

Κάτι πρέπει να τα κάνω πάντως, άρχισε να με ενοχλεί η παρουσία τους εδώ και θέλω να βάλω και το πάπλωμα που θα βγει σε λίγο σε εκείνο το ράφι της ντουλάπας.

Θα ήθελα να διαβάσω τις σκέψεις σας. 

Update

Σας ευχαριστώ πολύ όλες που μοιραστήκατε τις σκέψεις σας, πραγματικά με κάνατε να σκεφτώ πράγματα που δεν μου είχαν περάσει από το μυαλό.

Οι αποφάσεις λοιπόν είναι οι εξής:

- Άλμπουμ, στέφανα και άλλα μικροαντικείμενα κλεισμένα, σφραγισμένα σε κουτί θα μεταφερθούν με την πρώτη ευκαιρία στο πατρικό.

- Βέρα, μονόπετρο φυλάσσονται για να τα δώσω στην μικρή ως ενθύμια και να τα κάνει ό,τι εκείνη θέλει, ακόμα και να μην θέλει να τα πάρει τελικά θα είναι σεβαστό και κατανοητό.

- Λοιπά κοσμήματα φυλάσσονται σε έτερο κουτάκι με πιθανά ενδεχόμενα (α) ανακύκλωση (β) σκότωμα (γ) να δοθούν κι αυτά στην φράουλα με την ίδια ελευθερία να τα κάνει ό,τι θέλει.

Σημειώνω ότι καμιά σας δεν μου έγραψε τι έχει κάνει τα δώρα πρώην συντρόφων ή τα ενθύμια πρώην σχέσεων. Παρόλο που εκεί δεν υπήρχε ο παράγοντας παιδί, νόμιζα ότι αυτό θα μου γράφατε. Εξαιρείται η μαμά της Δαείρας που είπε ότι δεν έχει πετάξει φωτογραφίες, αλλά κ πάλι δεν έκανε λόγο για άλλα δώρα.

Πάρτυ γενεθλίων post divorce

Τα 1α γενέθλια της φραουλίτσας ήταν υπερπαραγωγή. Στο σπίτι με πολύ κόσμο και μένα σε έξαρση δημιουργικότητας με χειροποίητα τα πάντα προσκλητήρια, δωράκια, φαγητά, γλυκά, εκτός της τούρτας. Είχαν αρχίσει βέβαια να φαίνονται ήδη τα πρώτα συννεφάκια στον γάμο, αλλά ήμουν στο στάδιο της άρνησης μάλλον και στο "φάση είναι θα περάσει".

Τα 2α γενέθλια γιορτάστηκαν λίγο πιο συνοπτικά, χωρίς ετοιμασίες, οι αποφάσεις είχαν ληφθεί αλλά δεν είχαν ανακοινωθεί και τεθεί σε εφαρμογή. Πάρτυ όμως έγινε. Σχεδόν στον αυτόματο, όπως γίνονταν όλα εκείνη την περίοδο.

Τα 3α γενέθλια ήταν πριν λίγες μέρες. Θα ήταν πλέον τα πρώτα γενέθλια στην μετά τον χωρισμό εποχή και απαιτείτο σκέψη και οργάνωση. 

Σ' αυτές τις περιπτώσεις όπως το καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον έχεις τις εξής επιλογές: Κοινό πάρτυ, πάρτυ μόνο με την μαμά (και ίσως και άλλο πάρτυ με τον μπαμπά), καθόλου πάρτυ. Το "καθόλου πάρτυ" το απέρριψα αμέσως. Τα γενέθλια του παιδιού ήθελα να τα γιορτάσουμε και να τα χαρεί.

Η δική μου προτίμηση ήταν το κοινό πάρτυ. Εντάξει αλλά αυτό προϋποθέτει να συμφωνεί και ο χερφάδερ. Και εδώ αρχίζει να απαιτείται σχέδιο. 

Αφού έχω διαβάσει, μελετήσει και δοκιμάσει διάφορες μεθόδους για την αντιμετώπιση θεμάτων που πρέπει ή θα ήθελα να συζητάω με τον χερφάδερ κατέληξα ότι αυτό που επιτυγχάνει με καλύτερο ποσοστό είναι η "business" αντιμετώπιση. Δηλαδή έχουμε να κάνουμε μια δουλειά, η οποία είναι να μεγαλώσουμε ένα παιδί όσο το δυνατόν καλύτερα. Δεν χρειάζεται να είμαστε φίλοι, δεν ξέρω καν αν γίνεται, δεν χρειάζεται να τα πηγαίνουμε καλά, αν και θα ήταν ευχάριστο, δεν χρειάζεται να συμφωνούμε πάντα, αρκεί να είμαστε συνέταιροι και συνεργάτες στον κοινό στόχο.

Σε αυτό το πλαίσιο της business αντιμετώπισης πολύ μεγάλη βοήθεια προσφέρει η γραπτή επικοινωνία. Μένεις επί του θέματος, έχεις χρόνο να πάρεις αναπνοές, να βρίσεις, να φωνάξεις και να απαντήσεις λίγο αργότερα εντελώς διαφορετικά απ' ότι θα απαντούσες σε μια προφορική συνομιλία. 

Οργάνωση γενεθλίων με e-mail λοιπόν. Με συνομιλητή έναν συνεργάτη στην διοργάνωση του event στην προκειμένη περίπτωση, μετά την επιβεβαιώση ότι και εκείνος προτιμούσε κοινό πάρτυ.

Επιλογή χώρου, καλεσμένων, οικονομικός διακανονισμός, όλα αποτυπώθηκαν σε πολλαπλά e-mail.

Και πήγε καλά. Πολύ καλά υπό τις περιστάσεις θα έλεγα. 

Η μικρή το καταχάρηκε! Φόρεσε και την στολή της καθώς ήταν μασκέ το πάρτυ, έσβησε τα κεράκια 4 φορές και με μεγάλη ευχαρίστηση θα συνέχιζε. Οι μικροί καλεσμένοι έπαιξαν πολύ, οι μεγάλοι ήπιαν τον καφέ τους, φάγαμε και φύγαμε.

Υπήρχε μια αμηχανία και ένα αρχικό μουδιασματάκι αλλά όλα εξελίχθηκαν ομαλά.

Και βγήκαν φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες και με τους τρεις μας μαζί χαμογελαστούς. Όπως θα γινόταν και σε κάποιο επαγγελματικό πρότζεκτ στο οποίο οι πρωταγωνιστές φωτογραφίζονται χαμογελώντας ανεξαρτήτως της μεταξύ τους σχέσης.

Κι αυτές οι φωτογραφίες φυλάσσονται γιατί κανείς δεν ξέρει πως θα είναι τα επόμενα γενέθλια.

Σκέφτομαι καμιά φορά τι θα γίνει αν ένας απ' τους δυο μας ξαναπαντρευτεί ή τελοσπάντων έχει μια νέα "σοβαρή" σχέση ή αν κάνει άλλα παιδιά. Ίσως να είναι πιο δύσκολες οι "κοινές" εμφανίσεις, ίσως όμως και όχι. 

Πιστεύω πως η φραουλίτσα δικαιούται να έχει "οικογενειακές" στιγμές και "οικογενειακές" φωτογραφίες και όσο περνά απ' το χέρι μου και οι συνθήκες το επιτρέπουν κινούμαι σε αυτήν την κατεύθυνση. 

Αλλαγές

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η ζωή μου έχει αλλάξει ριζικά.

Δεν είναι μόνο ο χωρισμός, η αλλαγή κατοικίας, η ανασφάλεια του να είμαι μόνη μετά από πάρα πολλά χρονιά, οι έγνοιες, οι ανησυχίες και όσα άλλα τον ακολούθησαν. Είναι η αλλαγή από μια ζωή λίγο πολύ τακτοποιημένη, σε μια ζωή στην οποία η μόνη βεβαιότητα είναι ότι θα έχει πολλές ακόμα αλλαγές.

Το 2012 μπορεί να μην τελείωσε ο κόσμος, για μένα σίγουρα όμως τελείωσε ο κόσμος όπως τον ήξερα και τον αντιλαμβανόμουν.

Άκουσα να λένε πως καμιά φορά χρειάζεται ένα γερό σοκ, ένα μεγάλο χαστούκι για να επαναπροσδιορίσεις τον τρόπο ζωής σου, τις σκέψεις σου, τις αξίες σου, τα όνειρα σου και τα θέλω σου. Για μένα αυτό ήταν μάλλον ο χωρισμός και ειλικρινά χαίρομαι που ήταν αυτό (αν ήταν όπως το αντιλαμβάνομαι) και όχι κάποιο σοβαρότερο πρόβλημα ή θέμα υγείας. Πάντως πιστεύω πως σε 18 μήνες μεγάλωσα, άλλαξα και αλλάζω ακόμα.

Πέρασα δύσκολα αλλά και ανέλπιστα καλά, είχα πολλές κακές αλλά και πολλές καλές στιγμές, ασχολήθηκα πάρα πολύ με μένα και μου υποσχέθηκα να συνεχίσω να το κάνω. Έζησα καταστάσεις που ποτέ δεν φανταζόμουν, η καθημερινότητα έγινε ξαφνικά συναρπαστική και ενδιαφέρουσα με πολύ δραματικούς τόνους κατά περιόδους, αλλά και με ευχάριστες ανακαλύψεις και επλήξεις. Πολλά άρθρα που έχουν γραφτεί για την περίοδο μετά από ένα χωρισμό αλλά και σχετικές αναρτήσεις στα ιστολόγια χωρισμένων μαμάδων που έτυχε να διαβάσω κάνουν λόγο για συναισθηματικό roller coaster. Και επιβεβαιώνω ότι ακριβολογούν. Άλλοτε έντονη θλίψη κ άλλοτε ξαφνική χαρά, άλλοτε υπερδραστήρια και άλλοτε αδυναμία ακόμα και για τα απαραίτητα. Η βόλτα λένε δεν διαρκεί για πάντα, αλλά διαρκεί αρκετά.

Πάνω που νόμιζα ότι κατέβηκα από το τρενάκι λοιπόν και άρχισα να ισορροπώ, να κάνω τα πλάνα μου, να φτιάξω κι αυτό το ιστολόγιο που όλο ανέβαλα, να επανέλθω τελοσπάντων σε μια ρουτίνα, φαίνεται πως είμαστε και πάλι ενώπιον νέων αλλαγών!

Δεν είναι κάτι που μπορώ προς το παρόν να γράψω, είναι περισσότερο αίσθηση δική μου παρά συγκεκριμένα γεγονότα που θα μπορούσα να αναφέρω και πιθανόν να κάνω και λάθος.

Κι αν δεν είναι άμεσα όμως οι αλλαγές όπως ψυχανεμίζομαι θα είναι σύντομα. Και δεν μπορώ να τις καθυστερήσω, να τις επιταχύνω ή να τις αποφύγω. Μπορώ μόνο να τις παρακολουθήσω, να προσαρμοστώ και να διασφαλίσω ότι θα μας βρουν εμένα και το φραουλάκι μαζί και χαμογελαστές.

Νομίζω έμαθα καλά το μάθημα πως οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες, και η ζωή πάντα συνεχίζεται!

Καλό τριήμερο να έχουμε όλοι, φιλιά!

Άμπρα κατάμπρα!

Ανυπομονούσα για αυτήν την στιγμή πολύ καιρό!

Λίγο πριν το φρουτάκι μου γίνει δύο, είχα δει σ'αυτό το μπλογκ την ιδέα για την συνέντευξη γενεθλίων. Είναι μια παράδοση που ήθελα πολύ να δημιουργήσουμε αλλά έπρεπε να περιμένω!

Φέτος λοιπόν ενόψει των τρίτων γενεθλίων, βρήκα μια ώρα που είχε κέφι το παιδάκι μου, πήρα μπλοκ και στυλό, ύφος απορημένο και ξεκίνησα....

- Αγάπη μου, θα σε ρωτήσω κάποια πράγματα και θα τα γράφω για να τα θυμόμαστε όταν μεγαλώσεις, εντάξει;

 - Τι;

- Αγάπη μου, θα σε ρωτήσω κάποια πράγματα και θα τα γράφω για να τα θυμόμαστε όταν μεγαλώσεις, εντάξει;

- Γιατί;

- Επειδή θέλω να μου πεις, θέλω να ξέρω

- Γιατί;

- Επειδή θα είναι ωραία νομίζω όταν μεγαλώσεις να θυμόμαστε τι έλεγες όταν ήσουν τριών.

- Τώρα δεν είμαι τριών, δεν έκανα ακόμα το πάρτυ μου (θα γίνει τριών όταν σβήσει τρία κεράκια, ούτε ώρα νωρίτερα)

- Εντάξει αγάπη μου, όταν ήσουν σχεδόν τριών. 

- Μαμά μετά θα μεγαλώσω κι άλλο;

- Ναι χαρά μου

- Και θα μπεις στην κοιλίτσα μου να σε γεννήσω; (αυτό μας έχει μείνει από - αποτυχημένη μάλλον -απόπειρα να της εξηγήσω ότι ήταν στην κοιλίτσα μου και μετά την γέννησα, πρέπει να με γεννήσει κι αυτή να πατσίσουμε)

- Όχι αγάπη μου, όμως μπορεί να μπει στην κοιλίτσα σου ένα άλλο μωράκι, όταν γίνεις πολύ μεγάλη

- Όταν γίνω 4;

- Πιο μεγάλη

- Γιατί;

...τέλος συζήτησης, αντιπερισπασμός, θα ρωτάω απευθείας

- Ποίος είναι ο πιο καλός σου φίλος; 

- Αγόρι; (επιμένει)

- Ναι (ενώ σκέφτομαι να τα παρατήσω)

- Α, ο Σ. (με απάθεια)

- Και η πιο καλή σου φίλη;

- Η Ε. (επίσης με απάθεια)

- Ποίο χρώμα σου αρέσει πιο πολύ;

- Το μωβ, εσένα; (με μια ανάσα)

- Το ροζ

- Εμένα το μωβ

- Ποίο φρούτο σου αρέσει πιο πολύ;

- Το μήλο. Μαμά;

- Ναι

- Τι γράφεις;

- Αυτά που μου απαντάς

- Θέλω να γράψω κι εγώ

- Εντάξει

(φέρνω χαρτιά και μολύβια)

- Όχιιιιι, θέλω στυλό δεν θέλω μολύδια

- Ορίστε και στυλό

- Μαμά δεν θα γράψω στον τοίχο ε; (ζαβολιά προηγούμενης εβδομάδας)

- Μόνο στο χαρτί γράφουμε

- Σωστά (τι ακούω η μάνα)

- Ποίο παιχνίδι σ'αρέσει πιο πολύ να παίζεις;

- Οι πλαστελίνες (ήμουν σίγουρη)

- Ποίο παιδικό σου αρέσει να βλέπεις; 

- Ο Μίκυ μαμά, αυτός που έχει το club (το μόνο club που έχω δει μετά το παιδί)

Συνειδητοποιώ ότι έχω καταφέρει να κάνω 6 από τις 20 ερωτήσεις και παίρνω απόφαση ότι για τα τρίχρονα 10 ερωτήσεις είναι αρκετές.

Επιταχύνω και ψάχνω αυτές που θεωρώ πιθανόν να απαντήσει εύκολα και αυθόρμητα

- Που θες να πηγαίνεις βόλτα;

- Στο πάρκο και στο μπαμπά (χωρίς σχόλιο)

-  Πιο βιβλίο σ' αρέσει να διαβάζουμε;

- Τη Δόνα Τερηδόνα

- Ποία ρούχα σου αρέσουν πιο πολύ; 

- Τα ρούχα μου αρέσουν πολύ (καλό είναι αυτό μάλλον)

- Ποίο τραγούδι σου αρέσει πιο πολύ; 

- Το Άμπρα Κατάμπρα! Άντε πες το μου! Έλα μαμά! Άμπρα κατάμπρα, για αυτόν τον άντρα....τι λέει μετά; (μια από τις αυτοσχέδιες αποκριάτικες στολές μας για φέτος είχε ραβδάκι, καθώς το κουνούσε η μικρή είπε "άμπρα κατάμπρα" και εγώ αυθορμήτως τραγούδησα αυτό το ...τραγούδι. Το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την μουσική που ακούω και που είχα να ακούσω κ από τότε που κυκλοφόρησε μάλλον. Αλλά το τραγούδησα. Μια φορά μόνο και τον πρώτο στίχο που θυμόμουν, δηλαδή "άμπρα κατάμπρα για αυτόν τον άντρα λαλαλαλαλα". Τόσο πολύ ενθουσιάστηκε το παιδί μου που απαιτούσε να το λέω συνεχώς και να θυμηθώ και τι λέει παρακάτω. Όταν το είδαμε στο youtube της άρεσε ακόμα περισσότερο. Τραγουδιέται σπίτι μας τουλάχιστον πεντάκις ημερησίως και ελπίζω να ξεχαστεί σύντομα. Ηθικό δίδαγμα, προσέχετε τι τραγουδάτε!)

Βραβεύσεις!

Άνεμος απονομών και βραβεύσεων φυσάει στην μπλογκογειτονιά!

Αν είχα αποφασίσει να γράφω επωνύμως και με φωτογραφικό υλικό, θα φορούσα ένα από τα βραδινά μου outfits που πιάνουν χώρο στην ντουλάπα και θα συνόδευα κάθε βραβείο με φωτογραφία! 

Προς το παρόν γλιτώνετε το φωτορεπορτάζ!

Έλαβα από την Αντιγόνη από το Inventive mommy  το 

Πριν την απονομή να σημειώσω ότι η Αντιγόνη με αφορμή την ανάρτηση της Κατερίνας των Καπα για την ημέρα της γυναίκας πήρε την πρωτοβουλία να μας οργανώσει για την αποστολή βοήθειας στις μητέρες που ζουν με τα παιδιά τους στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα. Είναι αξιέπαινη και την συγχαίρω κι από εδώ! Οι ανάγκες είναι πολλές και αφορούν στοιχειώδη είδη υγιεινής, οργανωνόμαστε για το σκοπό αυτό στο Inventive Mommy.

Οι όροι για το συγκεκριμένο βραβείο είναι απλοί, τοποθετείτε στο ποστ κ το δίνετε σε 5 blogs με λιγότερους από 200 followers, ειδοποιώντας σχετικά! 

Απονομή με τα φιλιά μου και ευχές να τους χιλιάσετε τους followers!!!

Στo Nurturing a flower όπου η Γωγώ γράφει υπέροχες αναρτήσεις με αφορμή την μητρότητα αλλά και προτείνει ιδέες για δημιουργικό παιχνίδι. 

Στην Αννιώ η οποία μεταξύ άλλων φτιάχνει υπέροχα μαξιλαράκια με μεράκι και γούστο!

Στο 2 boys + Hope όπου η μαμά Ελπίδα γράφει για την ζωή με τα αγόρια της και όχι μόνο.

Στο Mommy in Hapiness, την Μαριαντίνα, μια ακόμα μαμά - blogger που ζει στην Ελβετία.

Στο 4seasons, της πολύ γλυκιάς Γεωργίας, γνωστής πλέον και ως δημιουργού του επιτυχημένου παιχνιδιού των ημερών Hi-5!

Από την Αννιώ   εντωμεταξύ παρέλαβα το 

Με τις τέσσερις ερωτήσεις του: 

1) Ποια blogs επισκέπτεσαι συνήθως;

Όσα ακολουθώ και πολλά πολλά ακόμη, τα περισσότερα γραμμένα στα αγγλικά για θέματα σχετικά με την μητρότητα, τις μονογονεϊκές οικογένειες, την προσωπική βελτίωση, την απλούστευση της ζωής και άλλα!

2) Γιατί δημιούργησες το blog σου;

Γιατί μετά από πολύ καιρό ως τακτική αναγνώστρια άλλων blogs ένιωσα πως είχα κάτι να μοιραστώ και πως αυτή η γειτονιά είχε χώρο για ακόμη ένα σπιτικό.

3) Ποια είναι τα αγαπημένα σου θέματα;

Τα μαμαδίστικα και όσα έχουν να κάνουν με το πως μπορείς να βελτιώσεις την ζωή σου από κάθε άποψη.

4) Ποια λέξη χρησιμοποιείς πάντα στο blog; 

Αυτή είναι πολύ ωραία ερώτηση αλλά το σπιτάκι μου εδώ είναι ολόφρεσκο κ ακόμα δεν έχω βρει χαρακτηριστική λέξη που να χρησιμοποιώ πάντα. Ίσως αργότερα.

Λίγο πριν ολοκληρώσω την ανάρτηση είδα ότι το πιο πάνω βραβείο μου χάρισε και η Μαριαντίνα, στην οποία έχω ήδη επίσης κάνει απονομή, κάπου εδώ γίνεται σικέ ή βραβειοκατάσταση αγαπημένες μου και έτσι δεν θα κάνω νέα απονομή για σήμερα. Θεέ των μπλογκοβραβείων συγχώρεσε με.

Πριν το τέλος να ευχαριστήσω και την Σοφία από το γεμάτο ιδέες Share your Likes μου χάρισε αυτό

για το οποίο έγραψα πολύ πρόσφατα εδώ.

Single mum σημαίνει...

Ζω μόνη μου με ένα τρίχρονο φραουλάκι σημαίνει κάνουμε τα πάντα μαζί, ξυπνάμε, ετοιμαζόμαστε, μαγειρεύουμε, τρώμε, καθαρίζουμε, διαβάζουμε, παίζουμε, χαζεύουμε, τραγουδάμε, χορεύουμε, πάμε για ψώνια, στις κούνιες, σε γενέθλια και γιορτές, κοιμόμαστε, καμιά φορά ακόμα και μπάνιο κάνουμε μαζί. Δεν υπάρχει καθόλου η επιλογή "απασχόλησε λίγο εσύ το παιδί να κάνω..." ένα ντουζ, ένα τηλέφωνο, ένα τσιγάρο που λέει ο λόγος.

via

Σημαίνει πλήρη ευθύνη για ένα σπίτι, όλες ανεξαιρέτως οι δουλειές που πρέπει να γίνουν, μαγείρεμα, καθάρισμα, μικροεπιδιορθώσεις, λογαριασμοί, τράπεζες, ασφάλειες, εφορίες κλπ κλπ γίνονται από μένα και μόνο. 

Σημαίνει να διαβάζω οδηγίες χρήσης, να στήνω μικροέπιπλα, να αλλάζω λάμπες, να έχω δικό μου σετ εργαλείων (δεν βρήκα "κοριτσίστικη" εργαλειοθήκη όμως και τα κατσαβίδια απ' ότι είδα δεν βγαίνουν σε ροζάκι). Σημαίνει ότι πρέπει να μάθω ακόμα μια ξένη γλώσσα, την γλώσσα που μιλάνε οι μηχανικοί αυτοκινήτων, με την οποία είχα πρόσφατα μια πρώτη γνωριμία.

Σημαίνει ακόμα ότι έχω κάποια απογεύματα ή σαββατοκύριακα χωρίς το παιδί, τα οποία άλλοτε φαίνονται μικρά και δεν χωράνε με τίποτα τις εκκρεμότητες και τα πράγματα που πρέπει να γίνουν και άλλοτε μοιάζουν τεράστια, άδεια και βαρετά.

Σημαίνει ότι δεν νιώθω πλέον το ίδιο καλά κάνοντας παρέα με ζευγάρια με παιδιά, δεν μπορώ να ενταχθώ όμως και εύκολα στις παρέες των αδέσμευτων φιλενάδων. Ή κατά περιόδους μπορεί να τα κάνω και τα δύο εναλλάξ σε σημείο που να νιώθω ότι ζω δύο ξεχωριστές ζωές.

Σημαίνει ότι το σπίτι που την μέρα είναι ένα πολύβουο μικρό τρελοκομείο με τραγούδια, παιχνίδια και φωνές, από την ώρα που κοιμάται το φραουλάκι και μετά είναι εκκωφαντικά ήσυχο, δεν υπάρχει κάποιος να πεις μια βλακεία, να γκρινιάξεις, να γελάσεις, κυρίως να κουκουβαγίσεις ανελέητα για ένα νέο μικρό - τεράστιο επίτευγμα του φραουλακίου.

Και καμιά φορά αυτό είτε το επέλεξες, είτε όχι είναι λιγάκι δύσκολο και κουραστικό.

Ανάσες, ασκήσεις ψυχραιμίας και βραβείο

Είχα σκεφτεί να κάνω μια πολύ χαρωπή ανάρτηση σήμερα.

Η Τζωρτζίνα από το "Προφανώς θα αδυνατίσω" με καλοδέχτηκε σ' αυτήν την νέα γειτονιά με πολύ κολακευτικά λόγια και με το πρώτο μου μπλογκοβραβείο.

Θα έγραφα λοιπόν 11 από τα αμέτρητα πράγματα που δεν ξέρετε για μένα, με γερή δόση χιούμορ και εστιάζοντας στα θετικά για να με συμπαθήσετε και να με διαβάζετε.

Όμως η εβδομάδα ξεκίνησε δύσκολα, με αναποδιές, ασυνεννοησίες, άσκοπους διαπληκτισμούς και νεύρα.

Γενικά απεχθάνομαι τους καυγάδες και τις εντάσεις, προτιμώ την ηρεμία μου από το να πείσω οποιονδήποτε για την άποψη μου και πολλές φορές εντελώς συνειδητά απέχω ή "χάνω" φαινομενικά απλώς επειδή δεν είμαι διατεθειμένη να σπαταλήσω χρόνο και ενέργεια.

Μετά τον χωρισμό κάνω πραγματικά μεγάλη προσπάθεια να διατηρώ την σχέση μου με τον μπαμπά της μικρής σε όσο καλύτερο επίπεδο γίνεται, επιλέγοντας πολύ προσεκτικά ποια θέματα έχουν σημασία και σε ποια μπορώ να "χάσω" χωρίς κόστος αλλά ουσιαστικά με κέρδος, συναισθηματικό πάντα. 

Ακόμα και έτσι υπάρχουν στιγμές που ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Και μετά... ανάσες. 

Όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, όσο δύσκολα και αν φαίνονται, αν βγεις έξω, πάρεις μερικές βαθειές αναπνοές και αρχίσεις να εντοπίζεις και να μετράς αιτίες για να νιώθεις καλά, αντί λόγους να δικαιολογήσεις το πόσο άσχημα νιώθεις, αμέσως παρατηρείς την αλλαγή.

Η ευγνωμοσύνη είναι κατά την γνώμη μου από τις σπουδαιότερες αρετές. Το αντιλαμβάνεσαι συχνά ακούγοντας μια δυσάρεστη είδηση με την σκέψη "πόσο τυχερός είμαι που.... και πριν λίγο γκρίνιαζα για την ακαταστασία/το φαγητό/το διάβασμα κλπ κλπ"

via

Κι έτσι θα μοιραστώ μαζί σας έντεκα λόγους για τους οποίους αισθάνομαι ευγνώμων και πολύ τυχερή.

1. Έχω μια υγιή, υπέροχη, λατρεμένη, μονάκριβη κόρη και κάθε πρωί που ξυπνάει χαμογελώντας, μου χαμογελάει ο κόσμος. Σε κάθε της γέλιο, σε κάθε της κλάμμα, σε κάθε λέξη, κάθε μικρό κατόρθωμα και κάθε σκανταλιά προσπαθώ να θυμάμαι πόσο ευλογημένο είναι να έχεις και να μεγαλώνεις ένα παιδί.

2. Είμαι αρτιμελής, μέχρι τώρα δεν έχω αρρωστήσει ποτέ σοβαρά, αρρωσταίνω γενικά πολύ σπάνια ακόμα και με κρυολόγημα, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα πυρετό, οι αισθήσεις μου λειτουργούν κανονικά, δεν έχω πόνους περιόδου, πονοκεφάλους ή άλλα ενοχλητικά συμπτώματα .

3. Όλοι οι άνθρωποι που αγαπώ πολύ είναι στην ζωή. Δεν έχω χάσει κανέναν αγαπημένο.

4. Έχω αδέρφια! Έχουμε πολύ καλή σχέση αν και ζούμε μακριά, κάθε μας συνάντηση είναι ένα μικρό πανηγύρι!

5. Έχω αγαπημένες αδερφικές φίλες, μια μικρή συμμορία κοριτσιών, κάθε μια από αυτές θα μπορούσε να είναι ξεχωριστή αριθμημένη παράγραφος!

6. Έχω μια δουλειά που μου προσφέρει οικονομική ανεξαρτησία και την δυνατότητα να μην στερούμαστε ο,τιδήποτε βασικό σε αυτήν την πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία.

7. Συνεργάζομαι με ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ και το κλίμα είναι φιλικό και ανθρώπινο.

8.Έμεινα έγκυος εύκολα, είχα καλή εγκυμοσύνη, γέννησα φυσιολογικά, θήλασα την κόρη μου σχεδόν αμέσως μόλις γεννήθηκε και για πολύ καιρό μετά.

9. Η κόρη μου εκτός από μένα έχει και τον μπαμπά της που την λατρεύει, φροντίζει κι εκείνος για τις ανάγκες της, περνά χρόνο μαζί της και συμμετέχει σε ό,τι την αφορά.

10. Έχω την δυνατότητα και το χρόνο να διαβάζω βιβλία, εφημερίδες, έρευνες, άρθρα και ιστολόγια.

11. Υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν και μπαίνουν στον κόπο να σχολιάσουν όσα γράφω εδώ.

 Ωραία, ήδη νιώθω αρκετά καλύτερα. 

Το βραβείο έχει απονεμηθεί και αναρτηθεί από τους περισσότερους που διαβάζω και όσοι δεν έχουν κάνει σχετική ανάρτηση μάλλον απλώς δεν ήθελαν οι άνθρωποι και λέω να μην τους ενοχλήσω.

via

Αντί βραβείου λοιπόν σας εύχομαι να θυμηθείτε  την επόμενη φορά που θα νιώσετε απογοητευμένοι, θυμωμένοι, λυπημένοι να βγείτε έξω, να αναπνεύσετε βαθειά και να πείτε "ευχαριστώ" όπου νομίζετε για όσα πολύτιμα έχετε.

Λέξεις

Έχουν σημασία οι λέξεις που χρησιμοποιούμε;

Νομίζω πως έχουν. Με πολλούς τρόπους.

via

Υπάρχουν λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν για πολλά χρόνια με προσβλητικό περιεχόμενο και αργότερα έγινε προσπάθεια να αντικατασταθούν από άλλες, τις λεγόμενες πολιτικά ορθές λέξεις. Τρανταχτό παράδειγμα η λέξη "μαύρος" που αντικαταστάθηκε από το "έγχρωμος". Η πολιτικά όρθη χρήση της γλώσσας προκάλεσε με τη σειρά της αντιδράσεις, συζητήσεις και αναλύσεις που δεν είμαι σε θέση να αγγίξω καν εδώ.

Υπάρχουν όμως και στην καθημερινότητα μας λέξεις που χρησιμοποιούμε ίσως από συνήθεια, χωρίς να το πολυσκεφτούμε, οι οποίες ανάλογα με την χροιά τους και τους συνειρμούς που προκαλούν ίσως επηρεάζουν και την διάθεση μας.

Η τάση για παράδειγμα να χαρακτηρίζουμε τον καιρό ως καλό ή κακό. Κι αν έχει λιακάδα ας πούμε λέμε ότι έχει καλό καιρό, ενώ αν βρέχει, δεν έχει καλό καιρό. Ή έχει κακοκαιρία. Στην πραγματικότητα απλώς βρέχει. Και τίποτα καλό ή κακό δεν υπάρχει στην βροχή, είναι ένα καιρικό φαινόμενο.

Κάποιες λέξεις είναι θετικές: αγάπη, χαρά, ευτυχία, γέλιο.

Κάποιες είναι αρνητικές: δυστυχία, μιζέρια, μίσος.

Άλλες λέξεις, καταρχήν ουδέτερες, δημιουργούν διαφορετικούς συνειρμούς στον καθένα ανάλογα με το χαρακτήρα, τις προτιμήσεις και τις εμπειρίες του. Έτσι η λέξη "αεροπλάνο" σ' εμένα προκαλεί χαμόγελο γιατί λατρεύω τα ταξίδια, σε κάποιον άλλο που φοβάται τα αεροπλάνα προκαλεί ίσως ταχυπαλμία.

Υπάρχουν και οι "κακές" λέξεις. Μην λες κακές λέξεις, δηλαδή μην βρίζεις.

Υπάρχουν και λέξεις στις οποίες αποδίδεται τόση δύναμη ώστε ορισμένοι άνθρωποι φοβούνται να τις αρθρώσουν. Η γιαγιά μου, στα 80 της τώρα, δεν έχει πει ποτέ την λέξη καρκίνος. Πραγματικά φοβάται να την πει, για εκείνη είναι "η κακιά αρρώστια". Στον κόσμο του Χάρρυ Πόττερ δεν έλεγαν το όνομα του Βόλντεμορτ, ήταν ο "Ξέρεις ποιος" ή "He who must not be named". (Τώρα αν δεν έχεις διαβάσει Χάρρυ Πόττερ, δυσκολεύεσαι λίγο, μήπως να διάβαζες, είναι τέλειος).

Αν συμφωνείς ότι οι λέξεις έχουν μια κάποια δύναμη, μπορείς σιγά σιγά να αρχίσεις να τις επιλέγεις και να τις χρησιμοποιείς πιο προσεκτικά ή να παίζεις μαζί τους διάφορα παιχνίδια.

Ο τρόπος για μένα να δω αν οι λέξεις επηρεάζουν την διάθεση μου είναι να τις αντικαθιστώ, να παίζω λίγο μαζί τους. Έτσι η πρόσφατη βροχή δεν ήταν κακοκαιρία αλλά μια υπέροχη αναζωογοννητική βροχή. Ναι ήδη ακούγεται πολύ καλυτερο.


Εκεί που έχω δώσει ρεσιτάλ στο παιχνίδι των λέξεων είναι με τις "δουλειές του σπιτιού". Δεν σιδερώνω, φροντίζω να έχουμε όμορφα ρούχα, δεν σκουπίζω και δεν σφουγγαρίζω αλλά δημιουργώ ένα όμορφο περιβάλλον για μένα και την κόρη μου, δεν κάνω τζάμια, φροντίζω να έχουμε απρόσκοπτη θέα προς τα έξω (ναι εντάξει το παράκανα, το ξέρω).

Οι λέξεις που επιλέγουμε μπορεί να έχουν και ιδιαίτερη σημασία σε θέματα διαπαιδαγώγησης, το μελετώ και θα επανέλθω με άλλη ανάρτηση.

Καθώς γράφω αναρωτιέμαι, άραγε η γλώσσα μας να έχει περισσότερες θετικές, αρνητικές ή ουδέτερες λέξεις;

Πρώην κοινοί φίλοι

Πριν αρκετά χρόνια αποφάσισα να αναζητήσω το επαγγελματικό μου μέλλον σε μια πόλη πολύ μακριά από τον τόπο καταγωγής μου. Άφησα πίσω σπίτι, γονείς και φίλους και ξεκίνησα για άλλες πολιτείες. Γνώρισα τον μπαμπά της φράουλας, ξένος κ αυτός σ' αυτήν την πόλη, γίναμε ζευγάρι και εγκατασταθήκαμε για τα τα καλά. Μαζί με όλα τα άλλα αποκτήσαμε νέους φίλους, παρέες και γνωστούς. Κυρίως κοινούς. Κάποιοι ήταν ήδη ζευγάρια, κάποιοι όχι, στην πορεία σχεδόν όλοι παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και γίναμε μια όμορφη παρέα.

Διαβάζω πολλές φορές και ακούω νέες μαμάδες που αναρωτιούνται και στενοχωριούνται γιατί μετά το παιδί απομακρύνθηκαν με τις ελεύθερες φίλες τους. Αυτό δεν το έζησα καθόλου. Η μητρότητα μας βρήκε πολύ κοντά χρονικά με τις φίλες μου εδώ και βοήθησε να μοιραστούμε περισσότερα παρά μας απομάκρυνε.  Οι παιδικές και "φοιτητικές" μου φίλες είναι πάντα παρούσες στην ζωή μου έστω και εξ αποστάσεως. Έτσι ένιωθα τυχερή που ως νέα μαμά δεν είχα καμιά απώλεια από φίλες.

Μετά χωρίσαμε.

Τα υλικά μοιράστηκαν επώδυνα μεν αλλά με συνοπτικές διαδικασίες. Με τους φίλους όμως τι γίνεται; Μοιράζονται και οι φίλοι;

Ένα χρόνο μετά βλέπω πως δεν μοιράζονται. Με όλους μιλάμε, βρισκόμαστε, κάνουμε λίγο παρέα καμιά φορά, κυρίως με αφορμή τα παιδιά. Από φίλοι όμως έγιναν γνωστοί ή καλύτερα πρώην κοινοί φίλοι.

Οι άντρες απ' την αρχή ένιωθαν άβολα. Και τους καταλαβαίνω. Είναι δύσκολο εγχείρημα οι ίσες αποστάσεις και καταλήγουν αποστάσεις ασφαλείας. Απομακρύνεσαι τόσο όσο να νιώθεις ασφαλής ότι τίποτα που θα πεις ή θα κάνεις δεν θα φέρει κανέναν σε δύσκολη θέση και καταλήγεις να μην μπορείς να μιλήσεις ουσιαστικά.

Οι κοπέλες με ξάφνιασαν περισσότερο, με εκείνες άλλωστε ήμουν πιο κοντά. Είδα πολλή φροντίδα και νιάξιμο αλλά είδα και ανασφάλεια και λίγο θυμό και σε μια περίπτωση κάτι πιο σκοτεινό, σαν υποψία ζήλιας, τόσο αδιανόητη και παράξενη που μου πήρε πολύ καιρό να την αντιληφθώ.

Και εγώ φυσικά που για πολύ καιρό δεν ήμουν καθόλου καλή παρέα, που είχα να αντιμετωπίσω τον δικό μου θυμό, την δική μου ζήλια για εκείνους που κατάφερναν να ξεπερνούν τα προβλήματα και να μένουν μαζί, που δεν ένιωθα άνετα σε μια παρέα ζευγαριών, που αλλάζω και ψάχνομαι και αναρωτιέμαι ξαφνικά για όσα πριν θεωρούσα δεδομένα και που δυσκολεύομαι συχνά να παρακολουθήσω την σκέψη μου, πόσο μάλλον να την επικοινωνήσω.

Και κάπως έτσι κατάλαβα και τις μαμάδες που παραπονιούντουσαν για τις χαμένες φίλες τους.