Καμιά φορά απορώ ακόμα πως έγινε έτσι η ζωή μου.
Πώς γίνεται να φέρεσαι έτσι σε έναν άνθρωπο που υποτίθεται πως αγαπούσες; Πώς γίνεται ο εγωισμός σου να είναι πάνω ακόμα και από το ίδιο σου το παιδί. Πώς γίνεται να φέρεσαι σαν να μισείς ή σαν να θες να εκδικηθείς έναν άνθρωπο που το παιδί σου λατρεύει;
Πώς γίνεται να υπερασπιστείς την θέση σου, τα πιστεύω σου, την ηρεμία και τον ζωτικό σου χώρο χωρίς να πέσεις σε επίπεδα που μόνο απέχθεια προκαλούν;
Πώς μπορεί μια μητέρα, ένας γονιός να δεχτεί ότι δεν θα έχει λόγο σε αποφάσεις, συμπεριφορές και εικόνες που θεωρεί ότι προβληματίζουν, πληγώνουν ή βλάπτουν το παιδί του. Επειδή συμβαίνουν σε ένα άλλο σπίτι, σε ώρες που το παιδί είναι υπό την ευθύνη του άλλου γονιού.
Πώς γίνεται να υψώσεις τοίχη και άμυνες χωρίς να γίνεις σκληρός, άδικος και απάνθρωπος;
Πώς σταματάς κάποιον που η έπαρση του δεν έχει όριο; Πώς αμύνεσαι στο παράλογο; Πώς αντιδράς όταν κάποιος αποφασίζει, διατάζει ή εκβιάζει;
Πόσα κομμάτια της ζωής σου, πόσα χρόνια του χρόνου σου, πόσες αντοχές και πόσα αποθέματα μπορείς να θυσιάσεις;
Πώς γίνεται να παντρεύτηκες έναν άνθρωπο που σκέφτεται και συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο; Ήταν πάντα; Έγινε; Δεν το έβλεπες; Και αυτό τι λέει για σένα; Πώς γίνεται να έκανες παιδί με έναν άνθρωπο που μπορεί να μην είναι μόνο έτσι αλλά σίγουρα είναι και έτσι;
Πώς προφυλάσσεις το παιδί από όλα αυτά; Πώς κάνεις το διαζύγιο όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνο για ένα μικρό φραουλάκι που δεν φταίει σε τίποτα, που λατρεύει τον χερφάδερ που με τίποτα δεν της αξίζει να είναι και να γίνεται όπλο σε μια διαμάχη τόσο άκαιρη και άσκοπη;
Πώς αποφεύγεις να επαναλάβεις όσα έζησες και σε πόνεσαν πολύ; Πώς να εξηγήσεις και πως να δικαιολογηθείς σε ένα μικρό παιδί για το ότι οι γονείς του, το αγαπούν μεν, αλλά δεν είναι καν σε θέση πολλές φορές να συνεννοηθούν μεταξύ τους για πράγματα απλά. Πώς σταματάς να αναλαμβάνεις την ευθύνη για τον κακό εαυτό του άλλου; Πώς σταματάς να νιώθεις τύψεις και ενοχές για όσα έγιναν, πώς σταματάς να φοβάσαι όσα θα γίνουν;
Πώς βρίσκεις το κουράγιο και την δύναμη να αντέξεις το κόστος, να αγωνιστείς, να σταματήσεις την υποχωρητικότητα πριν γίνει θυματοποίηση; Πώς ταυτόχρονα καταφέρνεις να ανταπεξέλθεις στα καθημερινά, να πας στην δουλειά σου, να παίξεις με το παιδί σου, να μαγειρέψεις, να φροντίσεις τον εαυτό σου, το παιδί σου και το σπίτι σου;
Πίστευα πως τα είχαμε αφήσει πίσω όλα αυτά. Έκανα ό,τι καλύτερο ήξερα και μπορούσα για να τα αφήσουμε πίσω. Με μόνο κίνητρο να είναι χαμογελαστό το φραουλάκι. Να μπορεί να γιορτάσει τα γενέθλια της και με τους δύο γονείς της. Να μεγαλώσει όσο το δυνατόν πιο όμορφα. Να μην ακούσει ποτέ κατηγορίες, ούτε και υπονοούμενα. Να μην φοβηθεί ποτέ ότι οι γονείς της δεν μιλάνε καν μεταξύ τους. Να μην νιώσει ποτέ ότι είναι εχθροί. Να μην αγχωθεί στην γιορτή του σχολείου, στην ορκομωσία ή στον γάμο της αν θα καταφέρουν να παρευρεθούν πολιτισμένα στον ίδιο χώρο. Έχω κάνει αμέτρητες υποχωρήσεις και άπειρη υπομονή για να μην συμβεί τίποτα απ' όλα αυτά. Γιατί όλα αυτά τα έχω ζήσει και ξέρω πως είναι.
Όμως δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ να δεχτώ πλέον καμία βια λεκτική ή ψυχολογική, δεν μπορώ να κάνω ούτε μισό βήμα πίσω ακόμα, δεν μπορώ να μην δώσω σημασία, να προσπεράσω ή να ξεχάσω. Κυρίως δεν μπορώ να αναλάβω εγώ όλη την ευθύνη που δεν μεγαλώνει το παιδί μου όπως θα ήθελα και όπως θεωρώ ότι της αξίζει. Δεν μπορώ να την προστατεύσω άλλο υποχωρώντας.
Μικρό φραουλάκι σ' αγαπώ, σου ζητάω συγνώμη και ελπίζω να καταλάβεις. Να ξέρεις και να θυμάσαι πάντα ότι ποτέ και για τίποτα απ' όλα αυτά δεν έφταιξες εσύ.
Κι ακόμα κάτι:
1) Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση. Τα δυσάρεστα όμως διαδέχονται τα ευχάριστα και η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα.
2) Εδώ και θα γελάμε και θα κλαίμε, όπως και στην ζωή.
Κι ακόμα κάτι:
1) Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση. Τα δυσάρεστα όμως διαδέχονται τα ευχάριστα και η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα.
2) Εδώ και θα γελάμε και θα κλαίμε, όπως και στην ζωή.