Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Πώς;


Καμιά φορά απορώ ακόμα πως έγινε έτσι η ζωή μου. 

Πώς γίνεται να φέρεσαι έτσι σε έναν άνθρωπο που υποτίθεται πως αγαπούσες; Πώς γίνεται ο εγωισμός σου να είναι πάνω ακόμα και από το ίδιο σου το παιδί. Πώς γίνεται να φέρεσαι σαν να μισείς ή σαν να θες να εκδικηθείς έναν άνθρωπο που το παιδί σου λατρεύει;

Πώς γίνεται να υπερασπιστείς την θέση σου, τα πιστεύω σου, την ηρεμία και τον ζωτικό σου χώρο χωρίς να πέσεις σε επίπεδα που μόνο απέχθεια προκαλούν;

Πώς μπορεί μια μητέρα, ένας γονιός να δεχτεί ότι δεν θα έχει λόγο σε αποφάσεις, συμπεριφορές και εικόνες που θεωρεί ότι προβληματίζουν, πληγώνουν ή βλάπτουν το παιδί του. Επειδή συμβαίνουν σε ένα άλλο σπίτι, σε ώρες που το παιδί είναι υπό την ευθύνη του άλλου γονιού.

Πώς γίνεται να υψώσεις τοίχη και άμυνες χωρίς να γίνεις σκληρός, άδικος και απάνθρωπος;

Πώς σταματάς κάποιον που η έπαρση του δεν έχει όριο; Πώς αμύνεσαι στο παράλογο; Πώς αντιδράς όταν κάποιος αποφασίζει, διατάζει ή εκβιάζει;

Πόσα κομμάτια της ζωής σου, πόσα χρόνια του χρόνου σου, πόσες αντοχές και πόσα αποθέματα μπορείς να θυσιάσεις;

Πώς γίνεται να παντρεύτηκες έναν άνθρωπο που σκέφτεται και συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο; Ήταν πάντα; Έγινε; Δεν το έβλεπες; Και αυτό τι λέει για σένα; Πώς γίνεται να έκανες παιδί με έναν άνθρωπο που μπορεί να μην είναι μόνο έτσι αλλά σίγουρα είναι και έτσι;

Πώς προφυλάσσεις το παιδί από όλα αυτά; Πώς κάνεις το διαζύγιο όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνο για ένα μικρό φραουλάκι που δεν φταίει σε τίποτα, που λατρεύει τον χερφάδερ που με τίποτα δεν της αξίζει να είναι και να γίνεται όπλο σε μια διαμάχη τόσο άκαιρη και άσκοπη;

Πώς αποφεύγεις να επαναλάβεις όσα έζησες και σε πόνεσαν πολύ; Πώς να εξηγήσεις και πως να δικαιολογηθείς σε ένα μικρό παιδί για το ότι οι γονείς του, το αγαπούν μεν, αλλά δεν είναι καν σε θέση πολλές φορές να συνεννοηθούν μεταξύ τους για πράγματα απλά. Πώς σταματάς να αναλαμβάνεις την ευθύνη για τον κακό εαυτό του άλλου; Πώς σταματάς να νιώθεις τύψεις και ενοχές για όσα έγιναν, πώς σταματάς να φοβάσαι όσα θα γίνουν; 

Πώς βρίσκεις το κουράγιο και την δύναμη να αντέξεις το κόστος, να αγωνιστείς, να σταματήσεις την υποχωρητικότητα πριν γίνει θυματοποίηση; Πώς ταυτόχρονα καταφέρνεις να ανταπεξέλθεις στα καθημερινά, να πας στην δουλειά σου, να παίξεις με το παιδί σου, να μαγειρέψεις, να φροντίσεις τον εαυτό σου, το παιδί σου και το σπίτι σου;

Πίστευα πως τα είχαμε αφήσει πίσω όλα αυτά. Έκανα ό,τι καλύτερο ήξερα και μπορούσα για να τα αφήσουμε πίσω. Με μόνο κίνητρο να είναι χαμογελαστό το φραουλάκι. Να μπορεί να γιορτάσει τα γενέθλια της και με τους δύο γονείς της. Να μεγαλώσει όσο το δυνατόν πιο όμορφα. Να μην ακούσει ποτέ κατηγορίες, ούτε και υπονοούμενα. Να μην φοβηθεί ποτέ ότι οι γονείς της δεν μιλάνε καν μεταξύ τους. Να μην νιώσει ποτέ ότι είναι εχθροί. Να μην αγχωθεί στην γιορτή του σχολείου, στην ορκομωσία ή στον γάμο της αν θα καταφέρουν να παρευρεθούν πολιτισμένα στον ίδιο χώρο. Έχω κάνει αμέτρητες υποχωρήσεις και άπειρη υπομονή για να μην συμβεί τίποτα απ' όλα αυτά. Γιατί όλα αυτά τα έχω ζήσει και ξέρω πως είναι.

Όμως δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ να δεχτώ πλέον καμία βια λεκτική ή ψυχολογική, δεν μπορώ να κάνω ούτε μισό βήμα πίσω ακόμα, δεν μπορώ να μην δώσω σημασία, να προσπεράσω ή να ξεχάσω. Κυρίως δεν μπορώ να αναλάβω εγώ όλη την ευθύνη που δεν μεγαλώνει το παιδί μου όπως θα ήθελα και όπως θεωρώ ότι της αξίζει. Δεν μπορώ να την προστατεύσω άλλο υποχωρώντας. 

Μικρό φραουλάκι σ' αγαπώ, σου ζητάω συγνώμη και ελπίζω να καταλάβεις. Να ξέρεις και να θυμάσαι πάντα ότι ποτέ και για τίποτα απ' όλα αυτά δεν έφταιξες εσύ.

Κι ακόμα κάτι:

1) Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση. Τα δυσάρεστα όμως διαδέχονται τα ευχάριστα και η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα.

2) Εδώ και θα γελάμε και θα κλαίμε, όπως και στην ζωή.

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Πάμε να κάνουμε ελεύθερη πτώση από ελικόπτερο;


Αυτή δεν είναι μια typical μαμαδοανάρτηση σε typical μαμαδομπλογκ.

Όχι ότι είμαι typical μαμά γενικότερα αλλά σε προειδοποίησα.

Επίσης αυτό δεν μπλογκ για να έχει ημερολόγιο η φράουλα, αλλά για τις δικές μου αναμνήσεις.Το αν θα το διαβάσει ποτέ θα αποφασιστεί σε ένα πολύ μακρινό μέλλον.

Στο θέμα μας τώρα.

Έστω ότι είσαι στα τριάντα και, single μετά από ένα γάμο, με παιδάκι. Με ερωτικό παρελθόν πλατωνικού επιπέδου πριν τον χερφάδερ. Μετά τον χερφάδερ έχεις μια ιστορία να πεις η γυναίκα (αυτήν την κρατάμε για άλλη-ες αναρτήσεις ή κανένα άρλεκιν), όμως επί της ουσίας είσαι "εκτός αγοράς" για πάρα πάρα πολλά χρόνια. 

Εξακολουθείς όμως να είσαι μια νέα γυναίκα και να έχεις ανάγκες. Για συντροφικότητα, παρεούλα, τρυφερότητα, αποδοχή. Και για σεξ φυσικά.

Πώς παίζεται το παιχνίδι το 2013; Για να ακριβολογούμε δεν ξέρω και πως παιζόταν ακριβώς ούτε το 2003 ούτε παλιότερα καθώς γνώρισα τον χερφάδερ πολύ μικρή και δεν μπορώ να ανατρέξω σε προγενέστερες εμπειρίες.

Προς το παρόν πέρα από λίγο, χαλαρό φλερτάκι σε εξορμήσεις μου στην πρωτεύουσα, δεν έχει συμβεί τίποτα. Η κοινωνική μου ζωή εδώ που μένουμε έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα post divorce οπότε έξοδοι, γνωριμίες κλπ είναι πολύ περιορισμένες. 

Να μην τα πολυλογώ πριν λίγες μέρες γνώρισα μέσω μιας φίλης έναν τύπο, ας τον λέμε "Κέβιν". Ο Κέβιν (δεν είναι ξένος ο άνθρωπος αλλά το Κέβιν μου φάνηκε καλύτερο από το Μήτσος που μου΄ρθε πρώτο) λοιπόν είναι ψηλός και σχετικά εμφανίσιμος θα έλεγα (είμαι και λίγο ξινή μ'αυτά, για να πώ ωραίος πρέπει να είναι πραγματικά και πάρα πολύ ωραίος κάποιος- I know I have high standards and working on it). Οι πληροφορίες μου περιορίζονται στο ότι είναι γύρω στα σαράντα, εργένης και άνοιγε το στόμα του χωρίς να πετάει βατράχια. Δεν είπε και κάτι συγκλονιστικό βέβαια αλλά οκ. Και στο τέλος της βραδιάς αφού έχουμε πιει, χαζολογήσει, γελάσει και λοιπά, ο Κέβιν προτείνει "να ξαναβρεθούμε να πιούμε ένα καφέ".

Και σκέφτομαι εγώ η άσχετη. Αυτό είναι τύπου "ραντεβού"; Αν είναι θέλω να πάω; Πότε δεν έχω την φράουλα; Τι θα φορέσω; Που θα πάμε; Τι θα λέμε; Μήπως να μην πάω; Άσε δεν είμαι εγώ για τέτοια τώρα. Αφού δεν μ'άρεσε και πολύ. Ναι αλλά θα μείνω με την περιέργεια; Μπορεί ο άνθρωπος να το' πε από ευγένεια. Μήπως θέλει τίποτα επαγγελματικό να συζητήσουμε; Αυτά στο περίπου σε χρόνο κάποιων δευτερολέπτων. Ευτυχώς η φίλη μου επενέβη την κατάλληλη στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο και κανόνισε να βρεθούμε τελικά εντός της εβδομάδας πάλι όλοι μαζί για ένα καφέ.

Οπότε δεν είναι ραντεβού, αλλά, από την φίλη μου έμαθα εκ των υστέρων, ότι αυτή ήταν η πρόθεση. Εκτός του ότι και η λέξη ραντεβού ακούγεται μπανάλ και παράξενη (δεν έχει αλλάξει όνομα, έτσι;) εγώ αρχικά αγχώθηκα και στην συνέχεια γέλασα πολύ με τον εαυτό μου και την αντίδραση μου. Γιατί εκείνος ο καφές ακούστηκε στο περίπου σαν "πάμε να κάνουμε ελεύθερη πτώση από ελικόπτερο;" Τέλοσπαντων θα πάμε και θα δούμε. Ήθελα όμως να το γράψω για να το θυμάται ο μελλοντικός εαυτός μου. 

Και ακόμα κάτι:

(1) Για να κάτσει μια εργαζόμενη single mum σαν κι εμένα το πρώτο μετά από τέσσερα Σάββατα που είχε χωρίς την φράουλα με πολλές στιβαγμένες υποχρεώσεις και δουλειές, να παρακολουθεί ολημερίς live-streaming σημαίνει ότι αυτό που έβλεπε ήταν αληθινό, καλοδουλεμένο, πρωτότυπο, εμπνευστικό, συγκινητικό! Μέχρι και streching με την Πετρουλάκη έκανα. Μπράβο σε όλη την ομάδα των Ψηφιακών Γειτονιών και σε κάθε έναν από τους γείτονες που δούλεψε, μίλησε ή παρευρέθηκε! Είστε ένας ένας ξεχωριστά υπέροχοι και όλοι μαζί μια υπόσχεση για ακόμα καλύτερα πράγματα.

(2) Μελλοντικέ εαυτέ όταν κάποτε επιστρέψεις να διαβάσεις αυτήν την ανάρτηση να θυμάσαι ότι το σεξ πρωτή φορά με άλλον μετά από δεκαετή σχέση ήταν απείρως πιο αγχωτικό από το σεξ πρώτη φορά.

(3) Λατρεμένο φραουλόπλασμα αν είσαι περίπου 25 χρονών και διαβάσεις αυτή την ανάρτηση σε προειδοποιώ θα έχει κι άλλες ανάλογου ύφους και περιεχομένου, κλείστο τώρα, θα βάλει η μανούλα ετικέτα "fraulicius" για να ξέρεις που να περιοριστείς. Σε αγαπώ ατελείωτα.

(4)Κέβιν και τυχόν άλλοι που θα αναφερθείτε με ξενικά ονόματα, whatever you say or do can and will be blogged about. 

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Χρωμοσελίδες για μεγάλα παιδιά!

Το περασμένο καλοκαίρι ανάμεσα σε πολλά πολλά πολλά άλλα πήγα σε ένα ημερήσιο βιωματικό σεμινάριο χρωματοθεραπείας.

Ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Έγινε σε ένα αγροτουριστικό κατάλυμα σε ένα χωριουδάκι, οπότε για να είμαστε στις 8 το πρωί στην "τάξη" πήγαμε από το προηγούμενο βράδυ. Ναι δεν πήγα μόνη μου, έσυρα κυριολεκτικά μαζί μου μια φίλη μου κ εκείνη έσυρε μαζί της ακόμα ένα φίλο της, ο οποίος τελικά ήταν και ο μόνος εκπρόσωπος του φύλου του στο σεμινάριο, προς μεγάλη του χαρά, αφού τον είχαμε στα ώπα ώπα!

Βρεθήκαμε λοιπόν πρωί πρωί οκτώ γυναίκες και ένας άντρας σε μια μικρή αίθουσα με την χρωματοθεραπεύτρια. Καταλάβαμε εκεί πως οι υπόλοιπες πέντε γνωρίζονταν μεταξύ τους και είχαν παρακολουθήσει κι άλλα τέτοια σεμινάρια και εκδηλώσεις με την ίδια θεραπεύτρια, όμως ενταχθήκαμε κ εμείς απόλυτα στην ομάδα απευθείας. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πόσα πράγματα μπορείς να μοιραστείς με εντελώς άγνωστους μέσα σε μια μέρα. Η έκπληξη ήταν ότι κάποια στιγμή προστέθηκε στην παρέα και μια μουσικοθεραπεύτρια (αν το λέω καλά), μια πολύ ταλαντούχα κοπέλα η οποία μας έπεισε δέκα το πρωί να τραγουδάμε παραδοσιακά τραγούδια παίζοντας διάφορα κρουστά και τελικά να χορεύουμε πανευτυχείς! 

Πέρα από το θεωρητικό κομμάτι, για το τι είναι χρωματοθεραπεία, και αφού ρίξαμε και το χορό μας, κάναμε διάφορες ασκήσεις και δοκιμές με τα χρώματα και έναν πολύ χαλαρωτικό διαλογισμό (αν δεν ξέρεις τι είναι μην αγχωθείς, θα στα πω σιγά σιγά αυτά, κράτα ότι είναι πολύ ωραίο πράγμα). 

Δύο από τις ασκήσεις ήταν να χρωματίσουμε μια περίεργη χρωμοσελίδα για μεγάλα παιδιά με ομόκεντρους κύκλους και στην συνέχεια μια δεύτερη χρωμοσελίδα χωρισμένη σε οκτώ τμήματα με δύο κύκλους στο καθένα.

Όπως μας εξήγησε οι ομόκεντροι κύκλοι ήταν η άσκηση που αποκάλυπτε την συναισθηματική μας κατάσταση εκείνη την στιγμή, ανάλογα με τα χρώματα που ο καθένας επέλεξε να τους χρωματίσει. 

Στην άσκηση με τους μικρούς κύκλους μας ζήτησε κάθε τμήμα της σελίδας να αφορά έναν άνθρωπο ή έναν συγκεκριμένο τομέα στην ζωή μας, χωρίς να αναφέρουμε ποιον.

Η ανάλυση της εκ των υστέρων ήταν ιδιαίτερα εύστοχη και ακόμα και οι πιο δύσπιστοι από μας αναγνωρίσαμε κοινά μοτίβα στα χρώματα που χρησιμοποιήσαμε για συγκεκριμένες σχέσεις, όπως για παράδειγμα ότι όλες οι μαμάδες χρησιμοποιήσαμε ροζ στους κύκλους που ήταν για τα παιδιά μας. Όχι μόνο ροζ, όχι όλες τον ίδιο τόνο αλλά πάντως όλες ροζ.

Ήταν η πρώτη φορά μετά τα παιδικά μου χρόνια που χρωμάτισα μια σελίδα. Δεν είχα ποτέ κλίση στην ζωγραφική αλλά αυτό ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό. Και με τα άπειρα μολύβια που είχαμε στην διάθεση μας ήταν πολύ χαλαρωτική η διαδικασία να διαλέξεις και να συνδυάσεις τις αποχρώσεις.

Δεν ξέρω αν νιώθει το ίδιο και η φράουλα τις ατέλειωτες ώρες που περνάει ζωγραφίζοντας, αλλά έκτοτε βλέπω και την δική της ζωγραφική λίγο διαφορετικά.

Τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά γιατί τώρα περνάμε την φάση "μαμά να ζωγραφίσουμε μαζί", που σημαίνει ότι πρέπει να κάθομαι δίπλα της και να ζωγραφίζω και εγώ με ό,τι επιλέξει, συνήθως μολύβια ή νερομπογιές. 

Και επειδή όπως είπα ήδη ακόμα και το να ζωγραφίσω ένα λουλούδι και μια πεταλουδίτσα είναι για μένα έργο τέχνης, δεν μου βγαίνει καθόλου η ζωγραφική σε λευκό χαρτί, άρχισα ξανά μόνο να χρωματίζω έτοιμες χρωμοσελίδες, για μεγάλα παιδιά όμως!

Όπως αυτές
via




via
via

Τυπώνω λοιπόν φραουλίτσες, ντόρες, λουλουδάκια και τα συναφή για το φραουλίνι, τυπώνω και τα δικά μου και ζωγραφίζουμε μαμά και κόρη.

Αν ακούτε κ εσείς το "μαμά μαζί να ζωγραφίσουμε" δοκιμάστε το. Δοκιμάστε το επίσης αν θέλετε να χαλαρώσετε, βοηθάει!

Κι ακόμα κάτι:

(1) Να ευχηθώ καλή επιτυχία στις Ψηφιακές Γειτονιές και από δω! Να περάσετε υπέροχα και να θυμάστε ότι όσοι δεν θα είμαστε εκεί θα ανυπομονούμε για τις αναρτήσεις σας!

(2) H επιχείρηση bikini πάει πολύ καλά, υγιεινή διατροφή και περπάτημα και κομμωτήριο, πραγματικά άλλαξε η διάθεση μου!


Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Επιχείρηση bikini!

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν διάφορα και το άγχος είναι καθημερινό και εντεινόμενο.

Συζητήσεις, αναλύσεις, υποθέσεις, σενάρια επί χάρτου, μάταια σε μεγάλο βαθμό γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι, να επιταχύνω, να επιβραδύνω ή να επηρεάσω τις όποιες εξελίξεις, δεν ξέρω καν αν τελικά θα υπάρχουν εξελίξεις και μου απομένει μόνη η αναμονή και η υπομονή.

Όμως βαρέθηκα. Δεν μπορώ άλλο να συζητάω για τίποτα από αυτά.

Και αποφάσισα ότι θα κάνω διάλειμμα από όλες τις αναλυτικές, ψυχαναλυτικές, βαθυστόχαστες, διεισδυτικές συζητήσεις και σκέψεις και θα το ρίξω στην ανεμελιά και στην επιφάνεια.

Ενημέρωσα και τις φιλενάδες μου ότι τα επιτρεπόμενα θέματα συζήτησης το επόμενο διάστημα και μέχρι να ηρεμήσει το κεφαλάκι μου, είναι κιλά, τρίχες, νύχια.

Οι αναζητήσεις μου αυτό το διάστημα θα αφορούν το θέμα "δίαιτα", τα σενάρια που θα κάνω θα έχουν κεντρικό θέμα αν με προτιμώ ξανθιά ή κοκκινομάλλα, οι απορίες μου θα αφορούν την καλύτερη μέθοδο αποτρίχωσης και η μόνη μάχη που θα δώσω θα είναι αυτή ενάντια στην κυτταρίτιδα!

Τουλάχιστον μέχρι να περάσει αυτός ο μήνας, να ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο και το μυαλό μου.

Είναι παράξενος μήνας ο Απρίλιος. Συνήθως περνάει νερό με τις δυο εβδομάδες πριν και μετά το Πάσχα να τον γεμίζουν. Όχι όμως φέτος. Αυτό σκεφτόμουν το σαββατοκύριακο και  μέσα από έναν φαινομενικά άσχετο συνειρμό διαπίστωσα ότι πολύ σημαντικά γεγονότα στην ζωή μου συνέβησαν Απρίλιο. Εδώ ολόκληρη "Σιδηρά Κυρία" και δεν τον άντεξε τον μήνα, πόσο μάλλον εγώ.

Τον φετινό λοιπόν θα τον αφιερώσω στην επιχείρηση "bikini". Πραγματικά χρειάζεται και αυτή η πλευρά στην ζωή μας νομίζω. Η πλευρά που χαζεύει στο ίντερνετ κοψίματα μαλλιών, αναμιγνύει υλικά για χειροποίητες μάσκες ομορφιάς και προβληματίζεται για το χρώμα του μανό. Και που αγχώνεται μόνο για το αν το πράσινο παντελόνι της φραουλίτσας ταιριάζει με το κίτρινο μπλουζάκι και το τι χρώμα πρέπει να' ναι τα καινούργια της παπούτσια για να πηγαίνουν με περισσότερα ρουχαλάκια. Ναι είναι πολυτέλεια, έχω πλήρη συναίσθηση ότι είναι φοβερή πολυτέλεια να είναι τέτοιου είδους τα προβλήματα, ευχαριστώ γι' αυτό και το κάνω συνειδητά. Κι ας είναι διάλειμμα για λίγες μόνο στιγμές από τα άλλα, τα πολύ σοβαρότερα και δυσκολότερα που μας απασχολούν.





Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Σ' έβαλες στο πρόγραμμα;

via


Παρασκεύη σήμερα, η τελευταία εργάσιμη της εβδομάδας για τους περισσότερους, η μέρα που γίνονται τα σχέδια και τα πλάνα για το σαββατοκύριακο που θα ξημερώσει.

Δουλειές στο σπίτι που έμειναν μέσα στην βδομάδα, καθαρίσματα, μαγειρέματα, συναντήσεις με φίλους ίσως καμιά εκδρομούλα τώρα που η Άνοιξη είναι εδώ για τα καλά.

Παιχνίδι με τα παιδιά, διάβασμα για τα μεγαλύτερα παιδιά, κούνιες, πάρκα, παιδότοποι.

Για σένα θα βρεις λίγο χρόνο αυτό το σαββατοκύριακο; Θα βάλεις τον εαυτό σου και τις δικές σου ανάγκες στο πρόγραμμα;

Δεν είναι εγωιστικό, δεν σου στερεί χρόνο από τα παιδιά ή τον σύντροφο σου. Είναι απαραίτητο.

Για να δώσεις, πρέπει να φροντίσεις να έχεις.

Μήπως να πας επιτέλους κομμωτήριο; Να περιποιηθείς λίγο τον εαυτό σου ξεκινώντας από τα εξωτερικά και προφανή; Μαλλιά, νύχια, έστω ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο αντί για το ντουζ του τρίλεπτου;

Μια ώρα γυμναστική ή τρέξιμο ή περπάτημα;

Ένας καφές με μια φίλη που τόσο καιρό λες "να το κανονίσουμε" και όλο αναβάλλεις;

Σινεμά ίσως; Ναι μπορείς να πας και μόνη σου αν θες.

Ένα βιβλίο που αγόρασες πριν τόσο καιρό και δεν κατάφερες ως τώρα να ανοίξεις;

Μια κατασκεύη απλώς για την χαρά της δημιουργίας;

Κάτι από τα χιλιάδες πράγματα που έχεις καρφιτσώσει στο pinterest και θα' θελες κάποτε να δοκιμάσεις;

Τίποτα απ' όλα αυτά; Μια ώρα ταβανοθεραπείας; Εσύ, ο εαυτός σου, οι σκέψεις σου, να μπουν σε μια σειρά;

Χρειάζεσαι ένα διάλειμμα από το άγχος, το τρέξιμο, τις υποχρεώσεις.

Μπορείς να αφιερώσεις μία από τις σαρανταοχτώ ώρες του σαββατοκύριακου σε μια δική σου ανάγκη ή απόλαυση;

Λοιπόν, τι θα κάνεις για σένα αυτό το σαββατοκύριακο;

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Ενθύμια (updated!)





Αναρωτιέμαι τι να κάνω τα ενθύμια του γάμου.

Το νυφικό ευτυχώς είχε ενοικιαστεί και δεν πιάνει χώρο σε καμία ντουλάπα.

Έχω όμως το δαχτυλίδι του λόγου (ναι μια παλιά εποχή που δίναμε λόγο ελπίζω να έχει εκλείψει το φαινόμενο), την βέρα μου, τα στέφανα και το άλμπουμ με τις φωτογραφίες.

Επίσης έχω δώρα πρώην πεθερικών κατά το έθιμο. 

Κανατοπότηρο και ασορτί ασημένιο δίσκο της εκκλησίας.

Α, έχω και τα δώρα του χερφάδερ. Αυτά που δεν μου άρεσαν και πολύ. Γιατί τα άλλα τα πιο του γούστου μου ή πιο χρήσιμα, έχουν φορεθεί, χρησιμοποιηθεί, αποσβεστεί τελοσπάντων.

Όταν μετακόμισα από την συζυγική κατοικία αναρωτιόμουν τι από αυτά έπρεπε καταρχήν να μετακομίσω. Εντάξει πήρα την βέρα μου, αλλά ας πούμε παίρνεις το ένα στέφανο (έτσι λέγεται;) Υπάρχει εγχειρίδιο καλών τρόπων - τύπου Ζαμπούνη - για αυτές τις περιπτώσεις; Πήρα και εγώ ό,τι είδα μπροστά μου, τη στεφανοθήκη με τα δύο στέφανα και το άλμπουμ του γάμου. Άφησα το dvd και τις φωτογραφίες από το ταξίδι του μέλιτος (ακόμα αναρωτιέμαι που τα είχα βολέψει!)

Αυτά τώρα είναι στο πιο ψηλό ράφι μιας ντουλάπας, μαζί με τα ενθύμια από τα πάρτυ που έκανα ή μου έκαναν οι φίλες μου πριν το γάμο (ναι ήταν περισσότερα από ένα, ναι είχαμε περάσει καταπληκτικά).

Μπήκε και η άνοιξη και είναι εποχή καθαρίσματος και ξεκαθαρίσματος. Λένε πως πρέπει να αδειάσουμε την ζωή μας από το παλιό για να έρθει το καινούργιο. Να κάνουμε χώρο, πνευματικά κυρίως αλλά γιατί όχι και υλικά. Όπως πετάμε ή χαρίζουμε τα παλιά ρούχα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν τι να τα κάνω όλα αυτά.

Στο εξωτερικό υπάρχουν λέει ειδικά site αφιερωμένα στην πώληση τέτοιων ενθυμίων. Πουλάς το μονόπετρο και την βέρα και πας ένα ταξιδάκι να ξελαμπικάρεις.

Πουλάς το ανυπέρβλητου κάλλους σετ σκουλαρίκια - βραχιόλι - περιδέραιο δώρο της πεθεράς και κάνεις μια διήμερη κούρα ομορφιάς σε σπα, πίνεις και την σαμπάνια στην υγειά της στο τσακίρ κέφι.

Η μια εκδοχή λοιπόν είναι να πουληθούν τα κοσμήματα. Μπορεί να μην μεταφραστούν σε ταξίδια και σπα, αλλά σίγουρα αξίζουν ένα ποσό σεβαστό και χρήσιμο.

Ψάχνοντας σχετικά βρήκα και την ιστορία μιας Νεοζηλανδής που κατασκεύασε λέει πύραυλο και εκτόξευσε την βέρα της στο διάστημα. Όπως εύστοχα αναφέρεται στο δημοσίευμα για κάποιους "καμία απόσταση δεν είναι αρκετή"

Η άλλη εκδοχή είναι να φυλαχθούν μαζί με τις φωτογραφίες και τα υπόλοιπα στο κουτί που είναι τώρα αιωνίως, ή τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσει το φραουλόπλασμα και να τα ανοίξει. Να τα φορέσει ίσως; Δεν ξέρω πόσο θα της αρέσει η vintage αισθητική τους μετά από 15-20 χρόνια. 

Θα έχουν άραγε οποιαδήποτε αξία ή σημασία για εκείνη; Δεν μπορώ να προβλέψω. Ίσως οι φωτογραφίες όμως αυτές υπάρχουν και ψηφιακά, δεν έχει τόση σημασία το άλμπουμ. 

Υπάρχει και η λύση να μεταφερθούν στο πατρικό. Να στοιβαχτούν μαζί με άλλα κουτιά αναμνήσεων, παιδικών και εφηβικών χρόνων, δικών μου και των αδερφών μου, μαζί με τα σχολικά μας βιβλία, τα παιδικά μας ρούχα, μαζί ίσως και με τα ενθύμια του γάμου των δικών μου γονιών. Το σπίτι εκείνο πλέον δεν κατοικείται μόνιμα από κανένα, είναι ολόκληρο μια αποθήκη αναμνήσεων. 

Κάτι πρέπει να τα κάνω πάντως, άρχισε να με ενοχλεί η παρουσία τους εδώ και θέλω να βάλω και το πάπλωμα που θα βγει σε λίγο σε εκείνο το ράφι της ντουλάπας.

Θα ήθελα να διαβάσω τις σκέψεις σας. 

Update

Σας ευχαριστώ πολύ όλες που μοιραστήκατε τις σκέψεις σας, πραγματικά με κάνατε να σκεφτώ πράγματα που δεν μου είχαν περάσει από το μυαλό.

Οι αποφάσεις λοιπόν είναι οι εξής:

- Άλμπουμ, στέφανα και άλλα μικροαντικείμενα κλεισμένα, σφραγισμένα σε κουτί θα μεταφερθούν με την πρώτη ευκαιρία στο πατρικό.

- Βέρα, μονόπετρο φυλάσσονται για να τα δώσω στην μικρή ως ενθύμια και να τα κάνει ό,τι εκείνη θέλει, ακόμα και να μην θέλει να τα πάρει τελικά θα είναι σεβαστό και κατανοητό.

- Λοιπά κοσμήματα φυλάσσονται σε έτερο κουτάκι με πιθανά ενδεχόμενα (α) ανακύκλωση (β) σκότωμα (γ) να δοθούν κι αυτά στην φράουλα με την ίδια ελευθερία να τα κάνει ό,τι θέλει.

Σημειώνω ότι καμιά σας δεν μου έγραψε τι έχει κάνει τα δώρα πρώην συντρόφων ή τα ενθύμια πρώην σχέσεων. Παρόλο που εκεί δεν υπήρχε ο παράγοντας παιδί, νόμιζα ότι αυτό θα μου γράφατε. Εξαιρείται η μαμά της Δαείρας που είπε ότι δεν έχει πετάξει φωτογραφίες, αλλά κ πάλι δεν έκανε λόγο για άλλα δώρα.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...