Σε μια σχέση χτίζεται σιγά σιγά ένα "εμείς".
Καμιά φορά αυτό το "εμείς" είναι εγώ και εσύ, δύο άνθρωποι ανεξάρτητοι και αυτόνομοι που επιλέγουμε να μοιραστούμε και να δημιουργήσουμε ένα "εμείς" που μας χωράει, μας κάνει καλύτερους, μας πολλαπλασιάζει και δεν ακυρώνει το "εγώ" και το "εσύ". Και τότε είναι ένα πολύ όμορφο "εμείς".
Άλλες φορές όμως αυτό το "εμείς" είναι πιο ασφυκτικό και αποπνικτικό, μπαίνεις και ξεχνάς το "εγώ" και το "εσύ", δεν μοιράζεσαι ουσιαστικά αλλά απορροφάσαι σ' ένα "εμείς" στο οποίο δεν διακρίνεις πια καλά καλά τον εαυτό σου, την συμμετοχή σου, τον άλλο. Και το "εμείς" σε καταπίνει.
Μερικά "εμείς" τελειώνουν.
Και τότε ανακαλύπτεις ξανά, συχνά μετά από πολλά χρόνια, πόσο συχνά μιλούσες, έγραφες, σκεφτόσουν - κυρίως - σε α'πληθυντικό.
Η καθημερινότητα μετά από ένα χωρισμό είναι μια απότομη αλλαγή από το α' πληθυντικό στο α' ενικό.
Τα "εμείς ξυπνάμε νωρίς", "εμείς τρώμε σπίτι το βράδυ", "εμείς βλέπουμε ειδήσεις στο τάδε κανάλι", "εμείς έχουμε δάνεια", "εμείς συνήθως τα Χριστούγεννα...", "εμείς δεν γιορτάζουμε τον Άγιο Βαλεντίνο", "εμείς παίρνουμε άδεια τον Ιούλιο" ανήκουν πια σε μια άλλη εποχή.
Πλέον "εγώ ξυπνάω αξημέρωτα", "εγώ τρώω τοστ για βράδυ", "εγώ δεν βλέπω ειδήσεις" ...τα εύκολα.
Και γίνονται και απορίες. "Τώρα τι θα κάνω τα Χριστούγεννα;" "Πότε να πάρω άδεια φέτος;", "Τι θα κάνω στην άδεια μου;" "Ποιος είναι ο Άγιος Βαλεντίνος;" "Πώς θα πληρώσω το δάνειο;"
Και με τέτοιες απορίες και πολύ σκέψη και πολύ δουλειά αρχίζεις σιγά σιγά να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου. Εκείνον που είχε χαθεί στο "εμείς".
Στην αρχή βέβαια απλώς ανταποκρίνεσαι, είναι τόσες οι αλλαγές, τόσα τα κύματα, που αρκεί να ανεβαίνεις που και που στην επιφάνεια για μια ανάσα. Με το χρόνο όμως έχει και μια χαρά αυτή η διαδικασία, μια μικρή χαρά ανάμεσα σε πόνο, θυμό, άγχη, ενοχές, αγωνίες, διακανονισμούς, προβλήματα.
Όλα αυτά τα γράφω για να δικαιολογήσω αυτήν τη μικρή χαρά και το αυθόρμητο χαμόγελο μου τις προάλλες μπροστά στο ράφι με τα κατεψυγμένα λαχανικά στο σούπερ μάρκετ. Γιατί "εμείς" δεν τρώγαμε αρακά. Αλλά "εγώ" τρώω αρακά. Και είναι νόστιμος!
Καμιά φορά αυτό το "εμείς" είναι εγώ και εσύ, δύο άνθρωποι ανεξάρτητοι και αυτόνομοι που επιλέγουμε να μοιραστούμε και να δημιουργήσουμε ένα "εμείς" που μας χωράει, μας κάνει καλύτερους, μας πολλαπλασιάζει και δεν ακυρώνει το "εγώ" και το "εσύ". Και τότε είναι ένα πολύ όμορφο "εμείς".
Άλλες φορές όμως αυτό το "εμείς" είναι πιο ασφυκτικό και αποπνικτικό, μπαίνεις και ξεχνάς το "εγώ" και το "εσύ", δεν μοιράζεσαι ουσιαστικά αλλά απορροφάσαι σ' ένα "εμείς" στο οποίο δεν διακρίνεις πια καλά καλά τον εαυτό σου, την συμμετοχή σου, τον άλλο. Και το "εμείς" σε καταπίνει.
Μερικά "εμείς" τελειώνουν.
Και τότε ανακαλύπτεις ξανά, συχνά μετά από πολλά χρόνια, πόσο συχνά μιλούσες, έγραφες, σκεφτόσουν - κυρίως - σε α'πληθυντικό.
Η καθημερινότητα μετά από ένα χωρισμό είναι μια απότομη αλλαγή από το α' πληθυντικό στο α' ενικό.
Τα "εμείς ξυπνάμε νωρίς", "εμείς τρώμε σπίτι το βράδυ", "εμείς βλέπουμε ειδήσεις στο τάδε κανάλι", "εμείς έχουμε δάνεια", "εμείς συνήθως τα Χριστούγεννα...", "εμείς δεν γιορτάζουμε τον Άγιο Βαλεντίνο", "εμείς παίρνουμε άδεια τον Ιούλιο" ανήκουν πια σε μια άλλη εποχή.
Πλέον "εγώ ξυπνάω αξημέρωτα", "εγώ τρώω τοστ για βράδυ", "εγώ δεν βλέπω ειδήσεις" ...τα εύκολα.
Και γίνονται και απορίες. "Τώρα τι θα κάνω τα Χριστούγεννα;" "Πότε να πάρω άδεια φέτος;", "Τι θα κάνω στην άδεια μου;" "Ποιος είναι ο Άγιος Βαλεντίνος;" "Πώς θα πληρώσω το δάνειο;"
Και με τέτοιες απορίες και πολύ σκέψη και πολύ δουλειά αρχίζεις σιγά σιγά να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου. Εκείνον που είχε χαθεί στο "εμείς".
Στην αρχή βέβαια απλώς ανταποκρίνεσαι, είναι τόσες οι αλλαγές, τόσα τα κύματα, που αρκεί να ανεβαίνεις που και που στην επιφάνεια για μια ανάσα. Με το χρόνο όμως έχει και μια χαρά αυτή η διαδικασία, μια μικρή χαρά ανάμεσα σε πόνο, θυμό, άγχη, ενοχές, αγωνίες, διακανονισμούς, προβλήματα.
Όλα αυτά τα γράφω για να δικαιολογήσω αυτήν τη μικρή χαρά και το αυθόρμητο χαμόγελο μου τις προάλλες μπροστά στο ράφι με τα κατεψυγμένα λαχανικά στο σούπερ μάρκετ. Γιατί "εμείς" δεν τρώγαμε αρακά. Αλλά "εγώ" τρώω αρακά. Και είναι νόστιμος!
Ξέρεις κάτι Ίνα; Κι εγώ τρώω αρακά και είναι πράγματι νόστιμος. Δεν αρέσει σε κανέναν στο σπίτι, πάρα μόνο σε εμένα, αλλά εγώ τον φτιάχνω κι ας τον τρώνε με το ζόρι και οι τρεις. Γιατί κι εγώ τρώω άλλα με το ζόρι. Άσε που είναι και υγιεινός! χεχε
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά
Ναι Λίτσα, προφανώς υπάρχει κ άλλος τρόπος και πιθανότατα είναι πολύ πιο πρακτικός και αποδοτικός από το να αποκλείσεις ό,τι δεν αρέσει σε έναν απ' τους δύο. Αλλά κ εγώ δεν ήθελα να τρωω κάτι με το ζόρι, οπότε...
ΔιαγραφήΣιγουρα θα αρχισεις να βλεπεις αλλιως καποια πραγματα. μου αρεσε η καταληξη της διηγησης σου! kathy by anthomeli
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιγουρα θα αρχισεις να βλεπεις αλλιως καποια πραγματα. μου αρεσε η καταληξη της διηγησης σου! kathy by anthomeli
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ ευχαριστώ, ναι όλα αλλιώς τα βλέπεις και μετά πάλι αλλιώς κλπ κλπ, θα ξαναβρεθεί η ισορροπία εν καιρώ!
ΔιαγραφήΚαλώς σε βρήκα κι εγώ! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερνάς με πολύ όμορφο τρόπο αυτό που νιώθεις τη δεδομένη στιγμή και παρόλο που είναι πολύ δύσκολο, πιστεύω πως η πορεία θα είναι πολύ καλή!
Γιατί όταν το "εγώ' γίνεται ασφυκτικό "εμείς" τότε καλύτερα να παραχωρείται η θέση του στο ήρεμο α' ενικό! ;-)
Καλώστην! Ναι κ εγώ πιστεύω στην πορεία προς τα καλύτερα, για να δούμε!
ΔιαγραφήΘα σου πω πώς διάβαζα κάπως σκεπτική..στο τέλος με άφησες με ένα μεγάλο χαμόγελο! Χαίρομαι που σε βρήκα, συνέχισε όπως είσαι! Αρακο-θαυμάστρια δηλαδή!
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι για το χαμόγελο στο τέλος, αυτός είναι κ ο σκοπός, στο τέλος να μένει ένα μεγάλο χαμόγελο!
ΔιαγραφήΙνα μου δεν σε ξέρω πολύ καιρό όμως σε έβαλα αμέσως στην καρδιά μου, με αγγίζουν οι αναρτήσεις σου και με συγκινείς. Σε έχω φανταστεί κιόλας! Ήθελα να σου πω πως ενώ είχα γραφτεί να δέχομαι με email ότι καινούριο γράφεις, μου ήρθε μια φορά μια ανάρτηση κι απο τότε τίποτα...τώρα τυχαία μπήκα μέσω του site μικροι μεγαλοι, δεν βάζεις παρακολουθηση ιστολογιου για να ειμαστε σίγουροι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ που μου το επεσήμανες, δεν το κατέχω το τεχνικό κομμάτι πολύ, ελπίζω να τα κατάφερα τώρα :)
ΔιαγραφήΤώρα που το έγραψες, συνειδητοποιώ ότι και εγώ όλο αυτή την έκφραση χρησιμοποιώ "εμείς". Δεν είναι κακό και το εγώ καμιά φορά. Μην αισθάνεσαι λοιπόν άσχημα. Άσε που και ΕΓΩ μόνο τρώω αρακά!!! χα χα χα
ΑπάντησηΔιαγραφή