Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Πρώην κοινοί φίλοι

Πριν αρκετά χρόνια αποφάσισα να αναζητήσω το επαγγελματικό μου μέλλον σε μια πόλη πολύ μακριά από τον τόπο καταγωγής μου. Άφησα πίσω σπίτι, γονείς και φίλους και ξεκίνησα για άλλες πολιτείες. Γνώρισα τον μπαμπά της φράουλας, ξένος κ αυτός σ' αυτήν την πόλη, γίναμε ζευγάρι και εγκατασταθήκαμε για τα τα καλά. Μαζί με όλα τα άλλα αποκτήσαμε νέους φίλους, παρέες και γνωστούς. Κυρίως κοινούς. Κάποιοι ήταν ήδη ζευγάρια, κάποιοι όχι, στην πορεία σχεδόν όλοι παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και γίναμε μια όμορφη παρέα.

Διαβάζω πολλές φορές και ακούω νέες μαμάδες που αναρωτιούνται και στενοχωριούνται γιατί μετά το παιδί απομακρύνθηκαν με τις ελεύθερες φίλες τους. Αυτό δεν το έζησα καθόλου. Η μητρότητα μας βρήκε πολύ κοντά χρονικά με τις φίλες μου εδώ και βοήθησε να μοιραστούμε περισσότερα παρά μας απομάκρυνε.  Οι παιδικές και "φοιτητικές" μου φίλες είναι πάντα παρούσες στην ζωή μου έστω και εξ αποστάσεως. Έτσι ένιωθα τυχερή που ως νέα μαμά δεν είχα καμιά απώλεια από φίλες.

Μετά χωρίσαμε.

Τα υλικά μοιράστηκαν επώδυνα μεν αλλά με συνοπτικές διαδικασίες. Με τους φίλους όμως τι γίνεται; Μοιράζονται και οι φίλοι;

Ένα χρόνο μετά βλέπω πως δεν μοιράζονται. Με όλους μιλάμε, βρισκόμαστε, κάνουμε λίγο παρέα καμιά φορά, κυρίως με αφορμή τα παιδιά. Από φίλοι όμως έγιναν γνωστοί ή καλύτερα πρώην κοινοί φίλοι.

Οι άντρες απ' την αρχή ένιωθαν άβολα. Και τους καταλαβαίνω. Είναι δύσκολο εγχείρημα οι ίσες αποστάσεις και καταλήγουν αποστάσεις ασφαλείας. Απομακρύνεσαι τόσο όσο να νιώθεις ασφαλής ότι τίποτα που θα πεις ή θα κάνεις δεν θα φέρει κανέναν σε δύσκολη θέση και καταλήγεις να μην μπορείς να μιλήσεις ουσιαστικά.

Οι κοπέλες με ξάφνιασαν περισσότερο, με εκείνες άλλωστε ήμουν πιο κοντά. Είδα πολλή φροντίδα και νιάξιμο αλλά είδα και ανασφάλεια και λίγο θυμό και σε μια περίπτωση κάτι πιο σκοτεινό, σαν υποψία ζήλιας, τόσο αδιανόητη και παράξενη που μου πήρε πολύ καιρό να την αντιληφθώ.

Και εγώ φυσικά που για πολύ καιρό δεν ήμουν καθόλου καλή παρέα, που είχα να αντιμετωπίσω τον δικό μου θυμό, την δική μου ζήλια για εκείνους που κατάφερναν να ξεπερνούν τα προβλήματα και να μένουν μαζί, που δεν ένιωθα άνετα σε μια παρέα ζευγαριών, που αλλάζω και ψάχνομαι και αναρωτιέμαι ξαφνικά για όσα πριν θεωρούσα δεδομένα και που δυσκολεύομαι συχνά να παρακολουθήσω την σκέψη μου, πόσο μάλλον να την επικοινωνήσω.

Και κάπως έτσι κατάλαβα και τις μαμάδες που παραπονιούντουσαν για τις χαμένες φίλες τους.




9 σχόλια:

  1. Το έχω ακούσει αυτό και από άλλες μαμάδες που δεν είναι πια ζευγάρι. Και ειδικά όταν τα παιδιά είναι ήδη φίλοι είναι πολύ δύσκολο..Και είναι κρίμα βέβαια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μου αρέσουν οι σκέψεις σου 'Ινα. Ο εσωτερικός σου λόγος δεν μου φαίνεται καθόλου μπερδεμένος. Ανακουφιστικός και ευγενής μου φαίνεται. Δεν μπορώ να σε καταλάβω αλλά με έβαλες σίγουρα σε μια πιθανή ίδια θέση. Το έχω σκεφτεί κατα καιρούς για άλλους όμως. Ποια στάση θα κρατούσα αν έπρεπε να διαλέξω εγώ σε ποιον θα σταθώ σε φιλικό ζευγάρι που χωρίζει. Και ένιωσα εξαιρετικά άβολα και λίγο θυμωμένη! Οπως το λες! Σαν να μου χαλά αυτή η εξέλιξη και τη δική μου ζωή. Δεν είναι παράλογο? Είναι λέω. Πάντως αν ποτέ χωρίσουμε εγώ κι ο Γιώργος, έχω σίγουρο πως δεν θα έχω ούτε έναν να μου σταθεί. Τον αγαπούν τόσο όλοι και είναι τόσο πιο συμπαθητικός από εμένα που απλά θα ξεκινήσω για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα! Εκτός πια κι αν μου κάνει κανένα μεγάλο κακό! Αν είναι θέμα ασυμφωνίας χαρακτήρων θα πέσει το σύμπαν να με συναιτήσει! Ελπίζω να μην χρειαστεί ποτέ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατάλαβες ακριβώς τον θυμό που εννοούσα, σαν να σου λέει ο άλλος "με ποιο δικαίωμα αναστατώνεις και τη δική μου ζωή;", ενέχει ένα μικρό παραλογισμό όντως! Αυτό που λες για τον Γιώργο, ισχύει πολύ και για τον μπαμπά της κόρης μου, ήταν πολύ πιο συμπαθής από μένα, αλλά επειδή μιλάμε και αυτός πάνω κάτω τα ίδια θέματα έχει τώρα.

      Διαγραφή
  3. Χαίρομαι πολύ που μιλάτε κι έτσι πρέπει, θα συμφωνήσω με τη Georgina όσον αφορά τις σκέψεις σου και θα διαφωνήσω στο οτι ο άντρας μου είναι πιο συμπαθής απο μένα. Ξέρουν όλοι τι κουμάς είναι...χαχαχα αστειεύομαι αν κι είναι αλήθεια πως κάθε φορά που τσακωνόμαστε όλοι λένε: "Τι σου έκανε πάλι;"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πόσο ιδιαίτερη ανάρτηση. Ένα θέμα τόσο λεπτό που δεν έχει νομίζω αναφερθεί κανείς. Έχεις δίκιο να σκέφτεσαι έτσι. Έχουν ίσως και οι τρίτοι, που δεν ξέρουν πως να συμπεριφερθούν.
    Δεν έχω ακόμα φιλικά ζευγάρια που εχουν χωρίσει, αλλά έχω κάποια που κλίνουν προς εκείνη την κατεύθυνση. Όποτε συναντιόμαστε, κατηγορούν ο ένας τον άλλο, φέρνοντας μας σε δύσκολη θέση να διαλέξουμε ποιός έχει δίκιο, κλπ. Πώς τους χειρίζεσαι αυτούς? Θέλω πραγματικά να τους στηρίξω αλλά δεν ξέρω τον σωστό τρόπο.
    Δώσε μας μια συμβουλή εσύ που τα έχεις ζήσει. Αν και δεν νομίζω (από όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα) ότι θα έχεις φέρει κάποιον σε τέτοια θέση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δήμητρα σ' ευχαριστώ πολύ για όλα σου τα σχόλια, μου έδωσαν μεγάλη χαρά. Σίγουρα θα έχω φέρει ανθρώπους σε δύσκολη θέση, είναι αναπόφευκτο φαντάζομαι. Η συμβουλή που δίνω εγώ σε δικούς μου φίλους που κάνουν αυτό που περιγράφεις, την οποία δεν μπόρεσα να ακολουθήσω καθώς it takes two to tango, είναι η αναζήτηση επαγγελματικής βοήθειας. Οι φίλοι όσο και να μας αγαπούν και να τους αγαπάμε δεν μπορούν να παριστάνουν τους διαιτητές μεταξύ μας ή να μας βοηθήσουν να αποφασίσουμε συνειδητά να μείνουμε μαζί ή όχι.

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...