So little time!

Είμαι πτώμα και δεν προλαβαίνω!

Πότε γράφετε εσείς; Εννοώ πραγματικά, έχετε βρει κάποιο χρόνο, κάποια ώρα που την αφιερώνετε στο μπλογκ σας no matter what? Και που την βρήκατε; Πείτε μου το μυστικό!

Το καθημερινό πρόγραμμα σ' εμάς έχει ξύπνημα στις 7.30, ετοιμασία φραουλοπλάσματος για σχολείο, παράδοση στο σχολικό, ετοιμασία δική μου για δουλειά, επιστροφή στο σπίτι λίγο πριν τις 7, λίγο παιχνίδι κι αγκαλιές, τα -απολύτως- βασικά του σπιτιού, μπάνιο, ανάγνωση παραμυθιών, ύπνο φραουλοπλάσματος γύρω στις 9.30 (στην καλύτερη) και μετά τι να πρωτοκάνει κάποιος;

Και ερωτώ, πότε θα διαβάσω έστω ένα από τα τόσα βιβλία που θέλω, πότε θα δω καμιά ταινία, πότε θα δω τις φίλες μου, πότε θα κάνω μαλλάκι, νυχάκι, πότε θα δω τον "Χιού"; (new entry, θα τα πούμε άλλη φορά). Θα μου πεις τώρα θες και φλερτάκια κ αγαπούλες η -single- μάνα, καλά να πάθεις, τρέχα...

Και μοίρασε το χρόνο σε 23.000 κομμάτια και δούλεψε και τις τύψεις σου που κατάφερες να πας για ένα καφέ μια Κυριακή σαν άνθρωπος (ένα τρίωρο, μην φανταστείς) και γύρισες και βρήκες το φραουλόπλασμα κολλημμένο στην πόρτα να περιμένει να πάει κούνιες.

Δύσκολη πίστα το single mum dating. Η δυσκολία του single mum και του dating αυξάνεται εκθετικά με το συνδυασμό. 

Δύσκολο και για τον Χιού βέβαια, να τα λέμε κι αυτά. Κάποιος που δεν είναι γονιός έχει μια δυσκολία να αντιληφθεί βασικά θέματα που απασχολούν την μητέρα ενός τρίχρονου (προφανώς κάνει ό,τι μπορεί ο άνθρωπος εξού και η αναφορά του).

Κατά τα λοιπά η υπέροχη, λατρεμένη κόρη μου, με τρελαίνει με ατάκες, νάζια και καμώματα στις καλές της, με νεύρα και τσιρίδες στις κακές της, τρώει ακατάπαυστα από την στιγμή που πήγε στον παιδικό, κάνει φοβερές χορογραφίες στο "I like to move it", μάλλον θέλει κατοικίδιο γιατί τις τελευταίες μέρες πάει βόλτα το σίδερο για τα μαλλιά από το καλώδιο και λέει ότι είναι σκυλάκι της και (ακολουθεί κουκουβάγισμα) η δασκάλα της στον παιδικό μου είπε ότι είναι πολύ κοινωνική, συνεργάσιμη και ανεξάρτητη, τόσο που νόμιζε ότι σίγουρα έχει μεγαλύτερα αδερφάκια!

Σας φιλώ και πάω να συνεχίσω τα υπόλοιπα!

Αυτό το καλοκαίρι!

Και τι δεν είχε αυτό το καλοκαίρι!

Βόλτες, μπάνια, φαγητά και ποτά. Κυρίως ποτά. Και μια υπέροχη φωτιά στην παραλία!

Φιλενάδες αγαπημένες, γυναικοπαρέες και ατέλειωτες συζητήσεις και αναλύσεις και φιλοσοφίες σε συναντήσεις για καφέ που τέλειωσαν με καφέ το επόμενο πρωί.

Φίλους και φίλες που ήρθαν από μακριά για να μας συναντήσουν και μου έδωσαν τόσο μεγάλη χαρά!

Πολλές (για τα μέτρα μας) μέρες με τα αδερφάκια μου, ειδικά με τον μονάκριβο μας, που τόσο μου είχε λείψει!

Πολύ πάρα πολύ χρόνο μακριά από το φραουλόπλασμα (που έκανε long vacations με τον χερφάδερ). Μου έλειψε αλλά νομίζω ότι ήταν το καλύτερο για εκείνη υπό τις περιστάσεις, και τελικά μου έκανε και μένα καλό όλος αυτός ο διαθέσιμος χρόνος.

Είχε δυο μέρες όλες κι όλες στο αγαπημένο νησάκι, ταξίδι με το πλοίο το πρωί και κατευθείαν γραφείο. Και μια παρέα τόσο απίθανη ώστε να μείνει η ατάκα «ποιοι είμαστε, που είμαστε, με ποιους είμαστε;»

Και μετά είχε τρελές αγάπες με το φραουλόπλασμα και πολλές οικογενειακές στιγμές, παγωτά, ποδήλατα, κούνιες και πλατεία.

Κι ακόμη ένα νησί, διαφορετικό αλλά όμορφο κι αυτό.

Είχε και συναυλίες, Μιλτάκο, Χαρούλη, Νατασούλα, όλοι τόσο αγαπημένοι!

Είχε και δύο απίστευτες βραδιές μεθυσιού και ξεσαλώματος.

Μια πριν το δεκαπενταύγουστο σε κλαμπάκι της παραλιακής να βρέχουμε ποδαράκια στην θάλασσα μετά το κλείσιμο και να τραβάμε βίντεο στο αυτοκίνητο στην επιστροφή με ηχητική υπόκρουση το «Είναι επικίνδυνα εδώ» (ναι του Χατζηγιάννη) σε ζωντανή/κυριολεκτική εκτέλεση.

Και μία σε κάτι μπουζούκια, στο τελευταίο μέρος στον κόσμο όπου περίμενα να υπάρχουν μπουζούκια ή καλύτερα να πάω σε μπουζούκια, όπου ο χρόνος είχε μείνει πίσω σε άλλη δεκαετία και οι άνθρωποι έσπαγαν πιάτα (ποτέ στην ζωή μου δεν είχα δει ξανά να σπάνε πιάτα σε μαγαζί, νόμιζα ότι αυτό γινόταν μόνο παλιά και στις ταινίες).

Τι ωραία που ήταν! 

Αυτά τα λίγα για αλλαγή κλίματος από το τελευταίο ποστ (ναι ξεθύμωσα)! Ας απολαύσουμε τον ήλιο και αυτό το σαββατοκύριακο κι ας είναι γεμάτος όλος ο χρόνος χαρούμενες στιγμές!

Παιδιά παντρεμένων γονιών.

Άλλα είχα σκοπό να γράψω, πολλά άλλα.

Τις τελευταίες μέρες το κλίμα και η διάθεση μου δεν τα σηκώνουν. Ή άλλες φορές δεν βρίσκω τις λέξεις να εκφράσω αυτό που θέλω και ακόμα συχνότερα κάποιος γράφει αυτό που θα' θελα να πω, πολύ καλύτερα.

Όμως τώρα έχω θυμώσει.

Έχω θυμώσει γιατί δεν βρίσκω ένα βιβλίο της προκοπής στα ελληνικά που να μιλάει για το διαζύγιο σαν να μιλάει για κανονικούς ανθρώπους, που ξέρεις (ναι ναι breaking news) και πριν το διαζύγιο δεν ήταν απαραίτητα οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι, ούτε οι πιο κατάλληλοι γονείς.

Έχω θυμώσει γιατί η οικογένεια - βιτάμ απλώς δεν υπάρχει.

Έχω θυμώσει γιατί είναι υπέροχο να έχεις μια ευτυχισμένη οικογένεια αλλά (ναι θα σε σοκάρω πάλι το ξέρω) οικογένεια δεν είναι μόνο το σχήμα "μαμά - μπαμπάς - παιδί", οικογένεια είναι εκεί που νιώθεις ασφαλής και που σε αγαπούν.

Αλήθεια πόσοι άνθρωποι σας ρώτησαν "γιατί" όταν είπατε ότι παντρεύεστε; Είναι απίστευτο με πόση ευκολία οι άνθρωποι ρωτάνε "γιατί" όταν λες ότι έχεις χωρίσει.

Έχω θυμώσει γιατί κάθε λίγο θα πέσω πάνω σ' ένα δακρύβρεχτο κείμενο για παιδάκια με ραγισμένες καρδιές και μπαμπάδες που λείπουν.

Ενώ υπάρχουν άλλα παιδιά εκεί έξω που μεγαλώνουν με σοβαρότατα προβλήματα, σε απίστευτα δυσλειτουργικές οικογένειες, παιδιά ανθρώπων άρρωστων, παιδιά απατεώνων, κάφρων, κλεφτών, ρατσιστών, δολοφόνων. Παιδιά παντρεμένων γονιών. Μπορεί γι' αυτά τα παιδιά να μην υπάρχουν -ακόμα- οι αντίστοιχες έρευνες, στατιστικές κλπ για την εξέλιξη την ζωή τους. Σ' αυτό τα παιδιά χωρισμένων γονιών προηγούνται, έχουν μελετηθεί και ταξινομηθεί. Αλλά δεν θέλει και πολύ μυαλό.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πιάσεις τον εαυτό σου να "ανησυχεί" ή ακόμα και να ψευτοσυγκινείται για το δικό μου παιδί, που είναι και θα είναι πάντα ένα παιδί χωρισμένων γονιών, σκέψου λίγο αυτά τα παιδιά, τα παιδιά παντρεμένων γονιών. Μερικά παιδιά που δηλητηριάζονται καθημερινά από ψέματα, φόβους, μίση και δόγματα. Και που κάποια απ' αυτά τελικά στιγματίζονται για πάντα.

Γιατί ό,τι κάνουμε έχει επίπτωση στα παιδιά μας. Το τι άνθρωποι είμαστε έχει επίπτωση στα παιδιά μας. Και το τι άνθρωποι είμαστε πολύ λίγο έχει να κάνει με το αν είμαστε παντρεμένοι ή όχι.

Εδώ είμαι (review -preview and promo)

Αράχνιασε το σπιτάκι μου και θέλει φροντίδα, στοργή και χρόνο.

Τρέχουν όλα, τρέχω κι εγώ μαζί τους. Πολλά καινούργια πράγματα, πολλές αλλαγές...πρέπει πρώτα να τα ζήσουμε και μετά να τα γράψουμε.

Γι' αυτό απέχω, να κάτσει λίγο η σκόνη, να περάσει η φούρια και να (σας) τα πω.

Να γράψω για ένα παράξενο, γεμάτο, έντονο καλοκαίρι,για ένα "πρώτο ραντεβού", για την αρχή της υπέροχης φραουλένιας μικρής μου στον παιδικό σταθμό!

Έρχονται με την σειρά τους!

Σας διαβάζω όλους όπως πάντα και μου' χει λείψει αυτή η γειτονιά!

Καινούργια αρχή!

Επιστροφή στην Αθήνα, μετά από μια δεκαετία.

Καινούργια πόλη, καινούργια δουλειά, καινούργιο σπίτι.

Το τελευταίο διάστημα είχε πολύ τρέξιμο, πακετάρισμα, ξεπακετάρισμα, κούτες, βαλίτσες και μεταφορικές.

Είχε και πολύ έντονες στιγμές. Αποχαιρετισμούς με ανθρώπους που για χρόνια ήταν στην καθημερινότητα μου και που κάποιους απ' αυτούς ίσως δεν ξαναδώ ποτέ. Συγκινήσεις, κλάματα, αγκαλιές, ευχές και υποσχέσεις "δεν θα χαθούμε".

Είχε μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό και ανακούφιση που ξαναβρήκα τους ανθρώπους που αγαπώ, που είμαι πια κοντά σε γονείς, αδέρφια, ξαδέρφια, κολλητές! Και είναι όλοι εδώ δίπλα μας, με αγάπη, αγκαλιές, χαμόγελα και καλωσορίσματα!

Το μικρό φραουλάκι ζει τις αλλαγές με αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα ή τουλάχιστον έτσι δείχνει. Πιστεύω νιώθει ότι είμαι κι εγώ χαρούμενη και ήρεμη. Αναφέρει τους φίλους της αλλά δεν ζητάει να τους δει. Το ίδιο και τον χερφάδερ. 

Ζούμε πια σε μεγάλη απόσταση που δεν επιτρέπει συχνές συναντήσεις και που θα κάνει τα διαστήματα απουσίας αρκετά μεγάλα. Αυτό ήταν η μοναδική μου επιφύλαξη στο να επιστρέψουμε στην Αθήνα και παραμένει το κυριότερο άγχος μου. Μετριάζει την χαρά μου η σκέψη πως με την δική μου επιλογή να επιστρέψουμε στερώ από την μικρή την συχνή επαφή με τον μπαμπά της. Σύντομα θα τον επισκεφτεί και λόγω του καλοκαιριού, των διακοπών και των συνθηκών με τις δουλειές μας θα μείνει μαζί του για πολύ καιρό. Ίσως για ένα μήνα. Από την μια δεν ξέρω αν αντέχω τόσο καιρό μακριά της, από την άλλη έχει ήδη ένα μήνα να δει τον μπαμπά της και σκέφτομαι ότι το έχει και αυτό ανάγκη. Πως είναι καλύτερα για εκείνη να περάσει αυτό το διάστημα με έναν γονιό παρά με παππούδες και γιαγιάδες το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Πως μετά δεν ξέρουμε ακόμη πότε θα τον ξαναδεί.

Όπως και να το κάνουμε δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να έχουν χωρίσει οι γονείς σου. Το να ζουν και πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο, επιτείνει κάπως την δυσκολία και δημιουργεί διάφορα πρακτικά ζητήματα. Ελπίζω με καλή διάθεση, φροντίδα και βοήθεια για το πως πρέπει να χειριστώ συγκεκριμένα θέματα να πάνε όλα καλά και να παραμείνει όσο γίνεται χαμογελαστό και ανέμελο το φραουλάκι.

Κι ακόμα κάτι: 

(1) Αυτά ήταν τα νέα μας και οι λόγοι παραμέλησης του μπλογκακίου, αν συνεργαστεί και ο πάροχος του ιντερνετ θα είμαι πιο τυπική στο εξής.

(2) Μαζί με όλα αυτά ψάχνουμε και παιδικό σταθμό για το Σεπτέμβρη. Ένα χώρο που να νιώθει ασφαλής και χαρούμενη όσο θα είμαι στην δουλειά. 

Με φόρα!

Λατρεμένοι αναγνώστες, φίλοι και γείτονες,

Χρόνια πολλά σε όλους με μεγάλη καθυστέρηση!

Μαζί με το Πάσχα συνέπεσαν τόσα πολλά που δεν μου αφήνουν χρόνο προς το παρόν να γράψω ή να σχολιάσω, εξακολουθώ όμως να διαβάζω τις αναρτήσεις στην γειτονιά, όπως πάντα.

Πριν λίγο καιρό έγραφα για αλλαγές.

Αυτές που συμβαίνουν όμως δεν μπορούσα να τις φανταστώ.

Είναι που καμιά φορά το σύμπαν έχει κέφια και την κατάλληλη στιγμή συμβαίνουν και κουμπώνουν όλα με ένα τρόπο σχεδόν μαγικό!

Θα λείψω ακόμα λίγο και θα επανέλθω με τα νέα μας!

Σας φιλώ και σας αφιερώνω την μουσική υπόκρουση των ημερών!

Μια λιακάδα αξίζει σε όλους μας!

Κι ακόμα κάτι: 

(1) Μ΄αυτά και μ' εκείνα δεν πρόλαβα να κάνω ούτε την "ελεύθερη πτώση", δόλιε Κέβιν, δεν ήταν γραφτό χρυσέ μου.

Πώς;

Καμιά φορά απορώ ακόμα πως έγινε έτσι η ζωή μου. 

Πώς γίνεται να φέρεσαι έτσι σε έναν άνθρωπο που υποτίθεται πως αγαπούσες; Πώς γίνεται ο εγωισμός σου να είναι πάνω ακόμα και από το ίδιο σου το παιδί. Πώς γίνεται να φέρεσαι σαν να μισείς ή σαν να θες να εκδικηθείς έναν άνθρωπο που το παιδί σου λατρεύει;

Πώς γίνεται να υπερασπιστείς την θέση σου, τα πιστεύω σου, την ηρεμία και τον ζωτικό σου χώρο χωρίς να πέσεις σε επίπεδα που μόνο απέχθεια προκαλούν;

Πώς μπορεί μια μητέρα, ένας γονιός να δεχτεί ότι δεν θα έχει λόγο σε αποφάσεις, συμπεριφορές και εικόνες που θεωρεί ότι προβληματίζουν, πληγώνουν ή βλάπτουν το παιδί του. Επειδή συμβαίνουν σε ένα άλλο σπίτι, σε ώρες που το παιδί είναι υπό την ευθύνη του άλλου γονιού.

Πώς γίνεται να υψώσεις τοίχη και άμυνες χωρίς να γίνεις σκληρός, άδικος και απάνθρωπος;

Πώς σταματάς κάποιον που η έπαρση του δεν έχει όριο; Πώς αμύνεσαι στο παράλογο; Πώς αντιδράς όταν κάποιος αποφασίζει, διατάζει ή εκβιάζει;

Πόσα κομμάτια της ζωής σου, πόσα χρόνια του χρόνου σου, πόσες αντοχές και πόσα αποθέματα μπορείς να θυσιάσεις;

Πώς γίνεται να παντρεύτηκες έναν άνθρωπο που σκέφτεται και συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο; Ήταν πάντα; Έγινε; Δεν το έβλεπες; Και αυτό τι λέει για σένα; Πώς γίνεται να έκανες παιδί με έναν άνθρωπο που μπορεί να μην είναι μόνο έτσι αλλά σίγουρα είναι και έτσι;

Πώς προφυλάσσεις το παιδί από όλα αυτά; Πώς κάνεις το διαζύγιο όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνο για ένα μικρό φραουλάκι που δεν φταίει σε τίποτα, που λατρεύει τον χερφάδερ που με τίποτα δεν της αξίζει να είναι και να γίνεται όπλο σε μια διαμάχη τόσο άκαιρη και άσκοπη;

Πώς αποφεύγεις να επαναλάβεις όσα έζησες και σε πόνεσαν πολύ; Πώς να εξηγήσεις και πως να δικαιολογηθείς σε ένα μικρό παιδί για το ότι οι γονείς του, το αγαπούν μεν, αλλά δεν είναι καν σε θέση πολλές φορές να συνεννοηθούν μεταξύ τους για πράγματα απλά. Πώς σταματάς να αναλαμβάνεις την ευθύνη για τον κακό εαυτό του άλλου; Πώς σταματάς να νιώθεις τύψεις και ενοχές για όσα έγιναν, πώς σταματάς να φοβάσαι όσα θα γίνουν; 

Πώς βρίσκεις το κουράγιο και την δύναμη να αντέξεις το κόστος, να αγωνιστείς, να σταματήσεις την υποχωρητικότητα πριν γίνει θυματοποίηση; Πώς ταυτόχρονα καταφέρνεις να ανταπεξέλθεις στα καθημερινά, να πας στην δουλειά σου, να παίξεις με το παιδί σου, να μαγειρέψεις, να φροντίσεις τον εαυτό σου, το παιδί σου και το σπίτι σου;

Πίστευα πως τα είχαμε αφήσει πίσω όλα αυτά. Έκανα ό,τι καλύτερο ήξερα και μπορούσα για να τα αφήσουμε πίσω. Με μόνο κίνητρο να είναι χαμογελαστό το φραουλάκι. Να μπορεί να γιορτάσει τα γενέθλια της και με τους δύο γονείς της. Να μεγαλώσει όσο το δυνατόν πιο όμορφα. Να μην ακούσει ποτέ κατηγορίες, ούτε και υπονοούμενα. Να μην φοβηθεί ποτέ ότι οι γονείς της δεν μιλάνε καν μεταξύ τους. Να μην νιώσει ποτέ ότι είναι εχθροί. Να μην αγχωθεί στην γιορτή του σχολείου, στην ορκομωσία ή στον γάμο της αν θα καταφέρουν να παρευρεθούν πολιτισμένα στον ίδιο χώρο. Έχω κάνει αμέτρητες υποχωρήσεις και άπειρη υπομονή για να μην συμβεί τίποτα απ' όλα αυτά. Γιατί όλα αυτά τα έχω ζήσει και ξέρω πως είναι.

Όμως δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ να δεχτώ πλέον καμία βια λεκτική ή ψυχολογική, δεν μπορώ να κάνω ούτε μισό βήμα πίσω ακόμα, δεν μπορώ να μην δώσω σημασία, να προσπεράσω ή να ξεχάσω. Κυρίως δεν μπορώ να αναλάβω εγώ όλη την ευθύνη που δεν μεγαλώνει το παιδί μου όπως θα ήθελα και όπως θεωρώ ότι της αξίζει. Δεν μπορώ να την προστατεύσω άλλο υποχωρώντας. 

Μικρό φραουλάκι σ' αγαπώ, σου ζητάω συγνώμη και ελπίζω να καταλάβεις. Να ξέρεις και να θυμάσαι πάντα ότι ποτέ και για τίποτα απ' όλα αυτά δεν έφταιξες εσύ.

Κι ακόμα κάτι:

1) Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση. Τα δυσάρεστα όμως διαδέχονται τα ευχάριστα και η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα.

2) Εδώ και θα γελάμε και θα κλαίμε, όπως και στην ζωή.